“Mama dat is niet mooi”. Auw. De wereld die al tweeënhalf jaar zo perfect draait, staat stil. Mijn dochter heeft namelijk plots een mening over de outfits die ik – noem het gerust een uit de hand gelopen hobby – met zo intens veel plezier voor haar bij elkaar shop. En, VERRASSING, die mening verschilt van de mijne. Wat nu? Een zoektocht naar ‘het minst lelijke Frozen-jurkje’? Never. Maar dictatoriaal mijn eigen stijl opleggen, vind ik nu misschien ook wat onsportief. Een compromis, dus. Alleen: hoe doe ik dat? En: durf ik mijn weerbarstige peuterpuber eigenlijk wel mee te nemen naar een winkel? Andere mama’s geven tips!

“Ik laat hen een eigen stijl ontwikkelen”

“De ene houdt van roze en rokjes en glitter, de andere valt voor stoerdere looks. Ik hield daar, zelfs toen ze nog erg klein waren, rekening mee. Vast omdat ik vroeger zelf niet zo gek was op het klassieke, blauwe outfitje dat elke ochtend voor mij klaarlag? Ik laat hen zelf hun stijl ontdekken. Dat werkt. Ze weten ondertussen echt goed wat ze willen. Sinds ze vier zijn, klikken we aan het begin van elk seizoen samen de Zara-website open en dan zeg ik: “Kies maar. Elk twee broeken, twee jurken, wat truien, een jas, go!”. Dat gaat vlot. En eerlijk? Ze pikken er mooie stuks uit, en meestal maken ze zelfs hele goeie combinaties. Ze weten natuurlijk dat er een paar regels zijn. Geen Frozen of fluo konijntjes, bijvoorbeeld. En als ik het echt lelijk vind, zeg ik: “Mama werkt in de mode. Als zij zegt dat iets écht niet bij elkaar past, moeten jullie haar geloven” (lacht). Als we in een winkel gaan shoppen, creëer ik schaarste: “Pas gerust wat jullie willen, maar op het eind mogen jullie – ik zeg nu maar wat – slechts vier stuks kiezen. Dan weet ik dat ze echt moeten nadenken over die kleren, ze kiezen enkel wat ze écht willen. De potentiële miskopen blijven in de winkel hangen.”

“Trek het stuk ‘zelf’ aan”

“Toen Titus zijn ongelooflijk schattige salopette niet – maar dan ook echt niét – wilde aantrekken, heb ik het goede voorbeeld gegeven. Ik heb mij in mijn (ondertussen veel te kleine, want nog uit mijn premoederschapslijf-tijdperk) salopette gewurmd. Dat hielp meteen: vanaf nu draagt hij salopettes zonder mopperen.”

“Ik bestel drie winterjassen en laat haar kiezen”

“Emma is ‘een echte kleuter’. Neem ik haar mee naar een winkel, dan kiest ze er gegarandeerd de schreeuwerigste prints of de ‘Frozen’-jurkjes uit. Om dat soort conflicten te vermijden, bestel ik een paar keer per seizoen een ‘lading’ bij H&M en Zara. We pakken dan samen de dozen uit. Op een rustig moment, wanneer ze niet te moe of hongerig is. Ik laat haar kiezen uit de dozen. Die broek of die? Deze jurk of liever de andere? Zo eindig ik met alles dat ze nodig had en vinden we het allebei mooi. En ja, dat betekent dat ik soms wel drie winterjassen bestel, of schoenen in twee maten. Maar dat is ook snel weer teruggestuurd! Eerlijk: alles om niet op zaterdag met een kleuter naar de stad te moeten.”

“Mijn man moet mee. No way dat ik daar alleen ga stressen”

“Of het nu vriest of dertig graden is buiten, in de kinderwinkel sta ik sowieso nat in het zweet van de stress. Dan hoop ik vurig dat Nie geen tantrum krijgt, dat ze zich op haar best gedraagt, doet wat de mama vraagt en eventueel die vijfde rok ook nog eens braaf wil passen. De kinderen thuislaten is geen optie, want dan heb ik te vaak de verkeerde maat mee. Toen ze nog baby’s waren, gokte ik altijd goed en deed ik geen miskopen. Maar aan die kinderkledingmaten kan ik niet uit. ‘2 jaar’ in merk A is echt niet hetzelfde als ‘2 jaar’ in merk B. Mijn man moet ook mee. No way dat ik daar alleen ga staan stressen! In ruil voor goed gedrag koop ik hen uiteraard om met ijsjes.”

“Uitleggen waarom”

“Juliette is superfan van jurken. Ik zie haar ook eens graag in een broek of een shortje, maar goed, ik maak daar geen eindeloze strijd van. Dan maar elke dag een jurk. Tenzij dat echt onhandig is. Dan kan ik haar meestal wel gewoon in een broek praten door haar uit te leggen ‘waarom’. Omdat ze dan pijn krijgt aan haar billen op de glijbaan, bijvoorbeeld. Of omdat ze dan niet van de brandweerpaal kan roetsjen.”

“Ik maak op voorhand een selectie online”

“Ik koop niets in een opwelling. Dat shirtje van twee euro in de sale blijft toch onderin de kast liggen. Enkel voor basics ga ik naar ketens, voor de opvallende stuks hou ik van merken als Bobo Choses en Filou & Friends. Nu, mijn oudste zoon houdt daar ook van. Neem ik hem dus mee naar de kinderwinkel, dan wil hij gegarandeerd drie vierde van de collectie mee naar huis en moet ik achteraf de wagen verkopen (lacht). Ik maak dus op voorhand al een selectie online en laat hem daaruit kiezen in de winkel. Geen missers mogelijk. Ondergoed mag hij van mij prima van Paw Patrol of zo. En soms wil hij ook wel eens een spuuglelijke trui, waarvan ik dan denk: “Goed, speel daar dan maar wat in”. Ik wil ook niet te streng zijn. Hij kan echt dolgelukkig zijn met zo’n mottig ding. Als ik een stuk supermooi vind, maar hij vindt het saai (lees: geen Paw Patrol of glitters), mag hij er een paar buttons op hangen. Iedereen blij.”

“Omkopen werkt prima”

“Passen heb ik opgegeven. Ik houd het haar gewoon voor. Ze heeft ondertussen dan ook een hele reeks kledingstukken in de kast ‘voor binnen een jaar of twee’. Maar goed, het is dat of een paar crisissen tijdens het shoppen. Omkopen werkt ook prima (lacht): als we gaan winkelen, beloof ik haar achteraf een pannenkoek of een ritje op de draaimolen.”

“Online blijf je weg van de schoenen-met-lichtjes”

“Telkens we schoenen gingen kiezen, zeurde hij om van die vreselijke schoenen met lichtjes. De oplossing: ik bestel nu gewoon vier paar op Zalando (zonder lichtjes, ah ja) en laat hem zijn favoriete paar uitzoeken. Zo kies ik, maar denkt hij dat hij gekozen heeft. Allemaal winnaars! Mijn back-upplan is een winkel waar ze geen schoenen met lichtjes hebben, maar dat zijn meestal wel de duurdere winkels. En aangezien Sennes schoenen er na twee weken totaal versleten uitzien, is dat enkel een optie tijdens de solden.”

“Ik maak de combinaties, hij kiest”

“Seppe weet heel goed wat hij wel of niet wil dragen. Daarbovenop heeft hij een voorkeur voor de gekste combo’s ooit. Daarom leg ik op voorhand 2 à 3 outfits klaar, waaruit hij dan ’s morgens mag kiezen. Dan weet ik dat het resultaat sowieso meevalt, maar geef ik hem toch ‘inspraak’. Met hem naar een fysieke winkel gaan, bezorgt me stress. Hij is zo’n extreme wielewaal (lacht). Ik bestel liever online: zen!”

“In de kleerkast van de tweeling liggen maar 30 stuks”

“Ik koop liever niet te veel kleren. Enkel wat nodig is. Zo probeer ik de kleerkast van mijn jongen-meisje tweeling te beperken tot 30 stuks voor elk. 25 items die een echte capsulecollectie vormen en die onderling altijd bij elkaar passen – zo vis ik blind een matching outfit uit de kast! – en 5 stuks waarmee ze een beetje mogen cheaten, meestal gendergebonden kledingstukken. Een jurk voor Ada of een echte jongenstrui voor Sem.”

Journaliste Rien de Mey (32), mama van Matilda (2,5) en Waldo (5 maanden) wil tips. Niet de kartonnen adviezen uit de boeken, maar de sappige weetjes die moeders elkaar toestoppen op café. De tips die wérken. Daarom legt ze lastige kwesties voor aan andere mama’s en krijgt ze eerlijke antwoorden.