Na meer dan dertig jaar heeft Ria Van Landeghem, wereldtop marathon, haar zaak tegen het Belgisch Olympisch Comité (BOIC) onlangs verloren. Ook al is bewezen dat ze ten onrechte van de Olympische Spelen van 1988 werd weggestuurd als vermeende dopingzondares terwijl ze helemaal geen doping nam. Maar de zaak is verjaard. Misschien wel, maar dat wil niet zeggen dat de atlete niet met de gepaste egards moet worden behandeld. En dat is nog altijd niet helemaal gebeurd. Zonde.

Stel, geheel hypothetisch: Ben Johnson, de meest notoire dopingzondaar in de atletiek, die als een dief in de nacht moest vluchten van de Olympische Spelen van Seoul 1988 wegens positief bevonden, blijkt jaren later toch niet positief. Is dus helemaal geen dopingzondaar maar een rechtmatige olympisch kampioen op de 100m.

Geheel hypothetisch dus, want tot nader order is Johnson een spurtbom die liep op pep. Op Belgische vlak heeft zich evenwel een menselijk-sportief drama afgespeeld met bovenstaand scenario. Op dezelfde Olympische Spelen werd Ria Van Landeghem, op dat ogenblik wereldtop als marathonloopster, naar huis gestuurd nog voor haar Spelen begonnen, na een positieve test. O ja, zes weken nadat ze twee jaar werd geschorst werd ze wel al vrijgesproken wegens doping, maar één zinnetje in het verslag deed haar steigeren, “dat ze wel was vrijgesproken maar mogelijk toch doping had genomen”.

Onterecht, zo bleek haast dertig jaar later, na het oordeel van dopingdeskundigen. Van Landeghem had helemaal niet positief mogen worden verklaard.

Dat ene zinnetje werd de drijfveer voor een jarenlange zoektocht, urenlang opzoekwerk, talloze mails en telefoons om de waarheid, Haar Waarheid, te bewijzen. Dat bewijs kreeg ze dus.

Het was met zeer frisse tegenzin dat het Belgisch Olympisch Comité (BOIC) excuses aanbood en bevestigde dat ze nooit had mogen weggestuurd. Van Landeghem nam daar geen genoegen mee en spande een rechtszaak aan waar ze onder meer 25.000 euro voor geleden schade eiste. Detail: het BOIC wilde als voorwaarde voor die excuses dat ze het hierbij zou laten en geen juridische stappen meer zou ondernemen. Dat werkte bij de atlete werkte als een rode lap op een stier.

Die zaak is nu uitgesproken. Van Landeghem krijgt geen gelijk, al is nog wel beroep mogelijk. De zaak is namelijk verjaard.

Case closed? Misschien wel voor het gerecht. Maar netjes is de zaak niet afgehandeld. Het argument dat Van Landeghem aanhaalde dat ze schade heeft ondervonden, werd van tafel geveegd. Hoezo, geen schade geleden? Jarenlang werd ze beschouwd als dopingzondares. Toen ze wilde coachen, werd haar dat keer op keer onder haar neus geschoven. Ze werd geweerd op wedstrijden. Wie met de atlete spreekt, weet hoe diep het zit. Talloze gesprekken leren hoezeer de zaak op haar heeft gewogen en nog altijd weegt, ook al zijn er excuses.

Het steekt ook dat ze nog niets heeft gehoord van Jacques Rogge, toen delegatieleider van Team Belgium op de bewuste Olympische Spelen. Rogge heeft zonder twijfel immens veel goede dingen gedaan voor de olympische beweging. Hij was wellicht een van de meest integere voorzitters die het Internationaal Olympisch Comité ooit geeft gehad. Maar in deze zaak beging hij een vergissing, zo blijkt.

Het was een kleintje geweest om dat jaren later ook toe te geven, en in persoonlijke naam een briefje/mailtje te schrijven met excuses, ook al blijkt pas zoveel jaar na de feiten dat een van zijn atleten ten onrechte van de Spelen is weggestuurd. Die persoonlijke attentie is er nooit gekomen.

Het ware ook gepast dat het BOIC niet enkel met woorden Van Landeghem in ere herstelde, maar ook met een symbolische – financiële – geste. Want verjaard of niet, het litteken blijft voor eeuwig.