"We willen niet luider spelen, wel intenser"
"Het gevaarlijkste aan Triggerfinger is onze honger naar kicks", weet Ruben Block. De nieuwe plaat Colossus klinkt dan ook als een intracardiaal adrenalineshot. Gepaste vergelijking, want het jarenlange toeren deed hen ei zo na de das om. "We dreigden ons kapot te spelen. Maar stoppen is geen optie."
Zanger Ruben Block (46) grinnikt terwijl hij wijst naar de hoes van Colossus. “Dat zijn blijkbaar echte tanden.” Geen idee waar dat gebit gesprokkeld werd, maar de amorfe kolos op de voorkant van hun nieuwe album intrigeert net zo veel als de songs zelf.
Volgend jaar bestaat Triggerfinger twintig jaar, maar van routine wil de groep niet weten. En in herhaling vallen ze al helemaal niet op Colossus. In de titelsong wordt de gitaar naar het achterplan geduwd, en geven Block en Paul Van Bruystegem (58) een span van twee withete bassen de sporen. In ‘Wollensak Walk’ legt de esprit van Ennio Morricone het aan met psychotische country en Block die op het toilet zingt. In ‘Steady Me’ hoor je dan weer hoe ze met de belletjes van oud Fisher-Price-speelgoed aan de slag gingen, terwijl elders de saxofoon van Steve ‘Los Lobos’ Berlin binnensluipt – een van hun muzikale helden. “We hebben geen enkele song opgenomen met de Ultratop voor ogen”, glimlacht Block minzaam. “Het enige criterium dat voor ons van tel was: is dees graaf of nie? Soms hoefden we het niet eens ver te zoeken. ‘Afterglow’ is gewoon een eerste take, een veredelde demo.”
Volgend jaar bestaat Triggerfinger twintig jaar, maar van routine wil de groep niet weten. En in herhaling vallen ze al helemaal niet op 'Colossus'
De angst voor automatische piloot bleek nog de beste raadgever, klinkt het in de groep. Diezelfde fobie is trouwens ook de voornaamste reden waarom het trio altijd zo’n strakke drie-eenheid heeft gevormd, bedenkt de groep wanneer we elkaar ontmoeten. “Op veel festivals in Europa staan wij meestal als outsiders op de affiche: grijs haar, strak in het pak gestoken, maar zo intens als jonge veulens. Als vreemde eend in de bijt zijn we minder geneigd om aan de verwachtingen te willen voldoen.”
Over de limiet
Onze plaats van rendez-vous is een high society loungebar op het dak van Casino Viage in Brussel. Geen idee waar we nerveuzer van worden: de securitycamera’s die ons geen moment uit het oog verliezen, of de duizelingwekkende diepte die ons tegemoet gaapt wanneer we over het balkon naar de drukte in de Brusselse straten turen. Toepasselijke locatie wel: over duizelingwekkende hoogtes en dieptes kan Triggerfinger inmiddels wel meepraten.
Na het succes van de Lykke Li-cover ‘I Follow Rivers’ en de enthousiast ontvangen albums All This Dancin’ Around (2010) en By Absence of the Sun (2014) toerden ze zes jaar haast non-stop door Europa en Canada. Een tournee die hen internationaal op de kaart zette, maar ook een paar decennia van hun leven heeft gestolen. “Het was lang en slopend”, herinnert bassist Paul ‘Lange Polle’ Van Bruystegem (58) zich. “In die periode heb ik mijn beide ouders kort na elkaar verloren en kampte ik zelf met zware hartproblemen. Een tijd lang viel ik zelfs uit tijdens de tournee omdat in het ziekenhuis lag. Maar ook Ruben zat er op een bepaald moment door, en een paar maanden later volgde Mario (drummer Mario Goossens (45), GVA). We zaten over onze limiet. Toen kregen we in de gaten dat we moesten opletten: we dreigden onszelf kapot te spelen.”
'Als ik morgen moet stoppen met Triggerfinger of met muziek in het algemeen, zou ik zienderogen verouderen en verkommeren'
Maar rust roest, wist de groep ook. “Als ik morgen moet stoppen met Triggerfinger of met muziek in het algemeen, zou ik zienderogen verouderen en verkommeren”, gelooft Van Bruystegem. Luttele maanden na de laatste tournee in Canada waren de heren dus alweer aan het schrijven, bracht Van Bruystegem een tourdagboek en een soloproject uit, bouwde Block thuis zijn eigen studio en dook Goossens op als producer van verschillende platen.
“Wat voor ons belangrijk was”, zegt die laatste, “is dat we even het vertrouwde nest konden verlaten. Dat hadden we echt nodig. Zo konden we de beste aanloop nemen voor een frisse duik. Dat hoor je ook op deze plaat. We willen niet luider, sneller, harder of ruiger klinken dan andere bands. Wél intenser.”
Dude rock
Het geheime wapen van Colossus? Dat moet de producer zijn, klinkt het meteen. Mitchell Froom daagde de groep voortdurend uit. “Mitchell heeft het niet zo begrepen op dude rock”, lachen ze. “Songs vol testosteron: daar hebben wij ons natuurlijk ook altijd voor willen hoeden. Alleen maar luid spelen? Te makkelijk. Mitchell heeft ons niettemin anders naar Triggerfinger leren kijken. Een song hoeft niet per se zo groots en luid te klinken om indruk te maken.”
Dat was trouwens niet de enige waardevolle les, vindt Van Bruystegem. “Mitchell heeft ons vooraf op het hart gedrukt om niet te veel te repeteren voor we de studio zouden induiken. Dat moest je natuurlijk geen twee keer tegen mij zeggen. (lacht)”
'We hebben geen enkele song opgenomen met de Ultratop voor ogen'
Na vijftien jaar in de vertrouwde triobezetting op het podium te hebben gestaan, wil de groep zich nu ook af en toe live laten bijstaan door toetsenist David Poltrock en gitaarwonder Geoffrey Burton. “Met extra muzikanten hoeven we de details in onze sound niet te laten sneuvelen. En ook ouder werk krijgt zo een andere vibe.”
Triggerfinger 2.0? Ach nee. Verwacht u toch maar weer aan een kopstoot van een concert.
'Colossus' verschijnt op 25/8 bij Mascot. Op 14 en 15 december speelt Triggerfinger in de AB (Brussel).