© Hahn Lionel/ABACA
STANDPUNT. Topvoetballers moeten loon afstaan
Op economisch vlak leven we in een van de beste tijden uit de geschiedenis. We kunnen voor dertig euro van Zaventem naar Barcelona vliegen, vinden onze favoriete muziek voor tien euro per maand op een streamingdienst en sturen onze mails en foto’s gratis naar elkaar door, met dank aan het internet en de sociale media. Dat klinkt vandaag als vanzelfsprekend, maar vijftien jaar geleden waren al deze dingen voor het grote publiek ondenkbaar.
De economische liberalisering heeft onze welvaart en in veel gevallen ons geluksgevoel flink verhoogd. Maar de verrijking van de bevolking brengt ook grote ongelijkheden en daardoor hevige protesten met zich mee.
In Frankrijk hebben enkele honderden jongeren op de nationale feestdag en na de wereldtitel in het voetbal winkels geplunderd en 845 auto’s in brand gestoken. De reactie van de Franse politie was dat de festiviteiten al bij al rustig waren verlopen. Er is zelfs een positieve trend merkbaar: vorig jaar werden er op 14 juli 897 auto’s in brand gestoken. Die uiting van woede komt vooral voor in de ‘banlieues’, waar veel achtergestelde jongeren wonen die moeilijk aan een job geraken. Ze voelen zich in de steek gelaten door de maatschappij, komen vaak zelf uit een omgeving waar succes niet bepaald de regel is en zien geen andere mogelijkheid meer dan hun frustratie te uiten door het beest in zichzelf los te laten.
Dat is verbijsterend en verwerpelijk, maar deze gebeurtenissen puur afschilderen als relschopperij is te gemakkelijk. De bloeiende economie heeft voor gigantische scheeftrekkingen gezorgd die niet te verantwoorden zijn.
Volgens de Franse sportkrant L’Equipe verdient de Franse stervoetballer Kylian Mbappé bij zijn club Paris Saint-Germain 1,5 miljoen euro bruto per maand. De Braziliaan Neymar krijgt bij diezelfde club 3 miljoen euro bruto per maand. Daarbij vergeleken is onze premier Charles Michel met zijn brutomaandloon van 24.250 euro een armoezaaier. Toch worden hardwerkende politici in de volksmond snel ‘zakkenvullers’ genoemd, en zijn de voetballers ‘vedetten die jonge mensen laten dromen’.
Mbappé en Neymar zijn zelf niet zozeer schuldig aan de onwezenlijke lonen die ze verdienen. Ze leven in een andere wereld waar een briefje van honderd euro kleingeld is. Daarom moet er in de eerste plaats op Europees niveau worden gedebatteerd over een beperking van die toplonen, bijvoorbeeld door een eenvormig belastingstelsel uit te denken waarbij een stuk van de rijkdom van voetballers wordt herverdeeld naar mensen in armoede. Het zou de maatschappij rechtvaardiger maken.
