recensie klassieke muziek
Sterke start van maestro Ono bij Brussels Philharmonic
Brussels Philharmonic onder leiding van Kazushi Ono. — © Wouter Van Vaerenbergh
Op de première van zijn Symfonie no. 2 in het Sint-Petersburg van 1902 oogstte Aleksandr Skrjabin niets dan boegeroep en scheldkoren. Een slordige eeuw later zetten een Belgisch toporkest en zijn nieuwe maestro de haters een neus door precies dat werk te kiezen voor hun eerste album samen.
BRUSSELS PHILHARMONIC, KAZUSHI ONO
Scriabin. Symphony no. 2
Evil Penguin Classic
Skrjabins tweede symfonie staat met anderhalf been in de 20ste eeuw, getuigen de tonaliteit die uit haar voegen barst en de vormstructuur die zich onttrekt aan klassieke geplogenheden. Ook op het vlak van sfeer en storytelling kleurt de componist buiten de lijntjes: vier delen waarin geworsteld wordt met hel en verdoemenis bollen op tot een met vreugde overladen slotdeel – Skrjabins visioen van de mensheid die triomfeert over het lot. Overrompelende symfonie naar wagneriaanse snit: het terrein bij uitstek waarop een straf orkest en een slagvaardige dirigent het verschil kunnen maken.
En dat doen ze ook, Brussels Philharmonic en zijn nieuwe leidsman Kazushi Ono, die met deze plaat een Skrjabin-reeks uit de startblokken duwen. Ono regisseert als de detaillist die hij is, het orkest laat zich opzwepen tot Skrjabins muziek in haar eigen slipstream gaat kolken. Klanken en frasen worden zo gebracht dat thematische spelletjes alle ruimte krijgen en een ruim bemeten registerwerking drijft de contrastwaarden op tot het maximum. Onze poulain was hij nog niet, Skrjabin, maar deze collectie zou daar wel eens verandering in kunnen brengen. (sta)
plusartikels
