Een avondje Netflix verloopt altijd volgens hetzelfde stramien

“Zullen we eens zien of er iets op Netflix is?” 

“Netflixke doen vanavond?” 

Ongeacht het antwoord, is het vervolg altijd hetzelfde. 

Wíj doen het zo: we scrollen door het aanbod. We merken op dat er heel wat interessante documentaires te bekijken vallen. Als we in goede doen zijn, blijven we even inhoudelijk stilstaan. Mijn partner en ik stellen elkaar een uiterst boeiende vraag over het onderwerp dat zich aandient. Op dit punt zou een buitenstaander het idee kunnen krijgen dat we er een leerrijke docu-avond van gaan maken. Wij denken dat namelijk zelf ook.

Belangrijk om te weten is dat dit moment haast altijd staand doorgemaakt wordt. Op zowat een meter van de televisie. Intuïtief moet het ons doen denken aan een receptie, want altijd is er een van de twee die na een minuut of drie de keuken induikt voor een glas wijn en/of een olijf. De ander blijft achter met de afstandsbediening in aanslag. 

Die achterblijver ontdekt en stoemelings een reeks waar hij of zij toevallig al veel goeds over gehoord heeft. Soms zelfs nog die dag zelf! Dat wordt richting keuken geroepen. Met de pot olijven half opengemaakt in de hand komt de ander vol verwachting kijken. In die beweging zit telkens een onverwachte snelheid. Meestal beaamt de laatst bijgekomen de these van de vinder. Toevallig had hij of zij net over dezelfde reeks gehoord. Misschien zelfs vandaag, of nee, het moet gisteren geweest zijn.

We ploffen in de zetel. We maken het ons gezellig, wat inhoudt dat we elk een dekentje (ik van Frozen, hij van Winnie de Poeh) over onze benen leggen, eens nippen van de drank en ons afvragen of we niet nog snel een zak chips zouden halen.

Als het weekend is, hebben we er in huis. In de week is de regel dat we geen chips eten of dat iemand er moet halen. We hebben dat zo beslist in de hoop dat het buitengaan een ontradingseffect heeft. Bon, om en bij zeven minuten later, met een zak chips tussen ons in, beginnen we eraan. Aflevering één van seizoen één. 

Vanaf nu praten we niet meer. Wij kijken alleen naar het scherm. Soms wordt een van de twee even gestoord door de voeten van de ander die van positie veranderen. Dat komt doordat we meestal niet zitten, maar geschrankt liggen. De verstoring is lastig maar snel vergeten. Een veertigtal, soms vijftigtal minuten later is de eerste aflevering van seizoen één gezien.

Altijd maken we dan even tijd voor een evaluatie. We vinden van onszelf dat we behoorlijk kritisch zijn. We letten op de verhaallijn, het spel, de regie. We vergelijken met series die we hebben gezien. Soms gaat dat gepaard met een gevoel van enthousiasme, een enkele keer haken we af, maar meestal vinden we dat we de tweede aflevering nog een kans moeten geven. 

We voegen de daad bij het woord en kijken ook aflevering twee van seizoen één. En drie. En zelfs al wordt het nu een beetje laat en moeten we morgen vroeg op: nog eentje, om het af te leren. Daarna is het: de lege zak chips vakkundig verwijderen, tanden poetsen en het bed in.

Tussen de lakens kijk ik al uit naar morgen, naar overmorgen en de dag daarna. Dan kijken we verder. Het liefst zo snel en efficiënt mogelijk. Dat we er maar vlug van af zijn. Dan kunnen we eindelijk weer andere leuke dingen doen, zoals met vrienden iets gaan drinken. Dan raden we hen de serie The Americans aan: de muziek erin is subliem. Of hadden wij die tip van hen?