Komt een groep Duitse voetbalprofs vandaag uit de kast? ‘Nu het moment dichterbij komt, slaat de twijfel toe’

Goede wil te over. Zelfs een trio pubers bromt woensdagavond instemmend, aan het veld bij amateurvoetbalclub Berolina Mitte – “Einmal Bero, immer Bero” – in hartje Berlijn. Een kom-uit-de-kastdag voor lgbtq+-voetballers? Mwah ja, prima, zegt een van de jongens, voordat het trio het veld op rent. De 19-jarige Ian Sander, die zich opwerpt als senior woordvoerder: “Het is een superidee, maar of het wat oplevert op de lange termijn is de vraag.”

Vrijdag 17 mei, de Internationale Dag tegen Homofobie, wordt in Duitsland een massale coming-out voor profvoetballers. Dat is de hoop van Marcus Urban (52), in de jaren tachtig jeugdspeler in de DDR. Hij kwam in 2007 uit de kast. Met zijn lgbtq+-vereniging Diverso lobbyt hij sinds november vorig jaar in de Duitse voetballerij. De media weet hij te bereiken; de vraag is nu hoeveel voetballers het aandurven.

Geen homoseksuele spelers

Er is nog heel wat terrein te winnen, valt ook de spelers bij Berolina Mitte op. Van de handvol bevraagde clubleden draagt iedereen de coming-outdag een warm hart toe, maar niemand heeft ervan gehoord. Iedereen zegt dat de acceptatie van lgbtq+-voetballers de afgelopen vijf à tien jaar met sprongen vooruit is gegaan, maar niemand kent een homoseksuele speler in de eigen club. Terwijl, statistisch gezien, toch?

“Ja”, zegt verzekeringsmakelaar Marco Kretschmer (45), terwijl hij met een been op het hek de spelers op het veld bekijkt. “Statistisch zouden er toch meerdere homoseksuele leden bij ons moeten zijn. Nou ja, niemand is verplicht zijn geaardheid bekend te maken, natuurlijk. Misschien heb ik gewoon niet opgelet. Of misschien hebben we toch echt nog wel wat in te halen, in de maatschappij en in het voetbal.”

Zeker in het profvoetbal neem je met een coming-out echt een risico, denkt Kretschmer. “Als je dan als homoseksuele topspeler een fout maakt die je de wedstrijd kost, krijg je onherroepelijk vanuit het publiek: hij heeft het gedaan, die, die...” Homo? “Ja, Schwule. Thomas Hitzlsperger zei het laatst nog: liever had hij het nog tijdens zijn carrière gedaan, maar dat durfde hij niet. Ook omdat hij de laatste jaren bij Lazio in Rome speelde.”

Tien jaar geen coming-out

Hitzlsperger (42), voormalig speler van VfB Stuttgart en het nationale elftal, kwam in 2014 uit de kast. Sindsdien waren het er precies nul. Hijzelf was bij zijn coming-out al met pensioen, dus áls een actieve Duitse topvoetballer het vandaag aandurft, dan wordt die de eerste. Maar de kans daarop lijkt kleiner te worden.

Dirk Elbrächter, hoofd communicatie van voetbalclub Hoffenheim, deed deze week een dappere poging het wiel draaiende te krijgen. “Ik leef al vijftien jaar gelukkig samen met mijn partner, wil me niet meer verstoppen, en heb van mijn collega’s fantastische reacties gekregen”, zegt hij in een video op de site van Diverso. “Mein Gott, dacht ik, waarom heb ik zo lang gewacht?”

Maar Elbrächter vreest de enige te blijven, zegt hij aan de telefoon. “Ik weet dat er onder homoseksuele profspelers wordt gesproken over een coming-out. Maar nu het moment dichterbij komt, slaat de twijfel toe.”

In de kinderschoenen

Er klinkt ook kritiek, zoals van Christian Rudolph, bij de Duitse Voetbalbond verantwoordelijk voor ‘seksuele en geslachtelijke diversiteit’. “Ik had liever gezien dat de campagne erop gericht was sporters (uit andere takken) die zich al hebben geout een stem te geven”, zegt hij tegen de zender Deutschlandfunk. Erik Denison, een bekende Australische onderzoeker op het gebied van homoseksualiteit in de sport: “Dit geeft de illusie dat er wat verandert, terwijl dat in werkelijkheid niet zo is.”

Het gebeuren staat duidelijk nog in de kinderschoenen. Organisator Marcus Urban zelf is niet beschikbaar voor commentaar, het digitale platform waarop mensen zich kunnen outen is nog in aanbouw. Het is nog een werk in uitvoering, blijkbaar, het slechten van het laatste voetbaltaboe. Deze zeventiende mei is slechts de eerste dag, schrijft Urban op Facebook. Voortaan moet elke zeventiende van de maand een Sports Free Day zijn.

En als nu niemand zich meldt? “Dan nog is het een succes”, zegt Elbrächter. “Duitse media schrijven erover, Engelse media, uzelf. Clubs hebben zich achter het initiatief geschaard. Door iedereen wordt nu gezien: er lijkt tolerantie te zijn. Dat is een begin.”