Adjudant gaat na 38 jaar als pompier met pensioen: “De brandweer was een tweede familie”

Zijn laatste dag vorige week verliep niet kalmpjes met nog twee interventies in de laatste uren van een 38-jarige carrière bij de Brandweerzone Antwerpen. Thuis in Borsbeek blikt hij terug op een bewogen loopbaan. De brandweerhelm mocht hij bijhouden als aandenken en tijdens het gesprek draag Sinnaeve zijn sportkledij van de brandweer. “Ik heb een schone carrière gehad en dan te zeggen dat ik hier eigenlijk toevallig terechtkwam”, vertelt hij.

Geboren in een familie van diamantslijpers en -zagers was Sinnaeve als jonge knaap in die sector begonnen. “Tot mijn schoonvader zei dat ik beter een job bij de stad zocht, voor zekerheid in het leven.” En zo belandde hij in 1981 bij de brandweer. “De klik was er onmiddellijk.”

“Ik heb overal gestaan, in alle kazernes”, vertelt Sinnaeve. “Bij elke promotie - van brandweerman naar korporaal naar sergeant en naar adjudant - word je sowieso naar een andere compagnie gestuurd. En in mijn negentien jaar als adjudant was ik dan ook nog eens vijftien jaar ‘zwerver’.”

De laatste jaren werkte Sinnaeve op post Zuid in de Paleisstraat. “Daar waar de actie is”, zegt hij tevreden. Want draai het of keer het, actie blijft een van de belangrijke ‘troeven’ van de job. “Vlammen maken het verschil, daarvoor word je brandweerman.” Al houdt die actie ook gevaar in. “Ik ben nooit een van mijn mannen verloren, maar heb zelf wel twee keer een arbeidsongeval meegemaakt. Een keer toen we 37 mensen uit een brandend gebouw moesten halen en ik mijn pink brak, een andere keer toen ik een iets te zware deur wilde intrappen.” En dan waren er nog de keren dat het er toch om gespannen heeft. “Soms heb ik geluk gehad, ja.”

Gevangen tussen de vlammen

Een van die momenten waar geluk een rol speelde, was een brand in een bibliotheek op de Sint-Bernardsesteenweg een jaar of twintig geleden. “Met twee collega’s geraakte ik door een flashover (een vlamoverslag, red.) gevangen in een vuurzee. Uiteindelijk zijn we er met lichte brandwonden buitengeraakt.”

Ook in 1994 riskeerde hij zijn leven. “Toen om mensen te redden uit een gebouw in de Napelsstraat. We geraakten met de ladderwagen niet dicht genoeg en ik heb mijn lichaam gebruikt om een ‘brug’ te maken tussen de mand van de ladder en het raam van het gebouw.”

In zijn hele carrière deed Chris 3.800 interventies. “Ik heb ze allemaal genoteerd. Met in totaal honderd doden.” Die doden vielen bij branden, ongevallen, wanhoopsdaden… “Je leert daarmee omgaan”, zegt Sinnaeve. “Na de interventie zetten we ons dan samen met een koffie of thee en praatten we met elkaar, psychologische bijstand hebben we nooit nodig gehad, al is die tegenwoordig wel beschikbaar bij de brandweer. Doordat je altijd twaalf uur aan een stuk bij elkaar bent, wordt de brandweer een soort van tweede familie. Die vriendschapsband zorgt er ook voor dat je verder durft gaan in interventies.”

300 blote konten

Doorheen de jaren zag hij de job veranderen. “Vroeger gingen we sneller naar binnen om de vlammen aan te vallen, nu wordt daar langer mee gewacht”, klinkt het toch een tikje weemoedig. “De branden zijn ook anders. Vroeger brandde het vaker, nu is het vaak complexer.”

Reden waarom hij ook twee dagen voor zijn pensioen nog zat bij te leren in de kazerne. Maar dat was allesbehalve een straf voor Sinnaeve. “Ik kijk thuis ook nog naar filmpjes van branden. Als brandweerman moet je een beetje liefde voor vuur hebben, al moet je beseffen dat je altijd afstand moet houden, elke fout kan afgestraft worden.”

Met hoeveel vuur hij ook over zijn job spreekt, langer blijven was geen optie meer. “Het mocht nog, maar aangezien ik in 2008 driehonderd brandweermannen hun blote kont heb laten zien op de Grote Markt tijdens een protest voor pensioen op 58 jaar, was het wat raar geweest om dan zelf langer te blijven”, lacht Sinnaeve.

Als vakbondsman speelde hij ook een voortrekkersrol tijdens protest wegens een verbod op (half)blote posters in de kazerne. “Ik ging voorop in de strijd maar wel voor het belang van de mannen, niet om lastig te doen.”

Driebanden en blues

En zijn lichaam vond het - met ondertussen twee knieprothesen - ook genoeg geweest. “Door de job, maar ook door veel sporten. Jarenlang heb ik aan speleologie gedaan, ooit ontdekte ik zelfs een van de mooiste grotten van België in de buurt van Rochefort.” Hoewel hij de laatste weken wat tegen het pensioen opkeek, heeft Sinnaeve er ondertussen vrede mee. “Tijd om me toe te leggen op nieuwe hobby’s zoals driebanden. En ik wil ook blues leren spelen op de gitaar.”

Wie de adjudant nog in uniform in actie wil zien kan nog even terecht bij het televisieprogramma Helden van Hier op VTM, daarin komt Sinnaeve vaak aan het woord. “Dat was heel plezant om te doen en knap in beeld gebracht door die gasten. Daardoor begrijpen mensen beter wat wij doen en hoe donker en gevaarlijk het soms is.”

Met de speleologie achter de rug en nu ook de brandweerhelm aan de haak, kan ook echtgenote Jeanine wat geruster zijn. “Als hij niet thuis was op het moment dat ik hem normaal verwachtte, was ik altijd wel ongerust”, zegt ze. Sinnaeve: “Als er net voor het einde van een shift nog een interventie binnenkomt, dan ga je daarop af, dan is er geen tijd om nog even naar huis te bellen.” Met een zoon als brandweerman in Mechelen ziet het er niet naar uit dat de brandweer snel volledig uit het huishouden van de Sinnaeves zal verdwijnen. “Als ik sirenes hoor zal ik altijd gaan kijken of ik een brand kan zien.”