"Als je er niet je leven aan wil geven, waarom zou je dan in hemelsnaam op een podium gaan staan?"

Zangeres Grace McKagan is er nogal op gesteld om vooral over haar eigen band The Pink Slips te mogen praten. Vanzelfsprekend, denkt u? Niet als u de dochter bent van één van de headliners op hetzelfde podium later die avond. Papa McKagan was er trouwens ook bij toen dochterlief twee dagen geleden in de Kavka in Antwerpen speelde. Ook nonkel Axl Rose gaf in de zaal van nog geen tweehonderd man acte de présence. 

In de eerste plaats is Grace McKagan zélf een ferme frontvrouw bij ‘The Pink Slips’, één van de weinige rockbands met een vrouwelijk bandlid op Graspop. Dat is niet zo ongewoon op een metalfestival: er bewegen zich gewoonweg te weinig dames in de scène voor een affiche met voldoende oestrogeen. Ze wordt er vaker mee geconfronteerd, maar het lijkt haar niet te storen.

“Ik beschouw mijzelf ook helemaal niet als ‘de vrouw van de band’ of zelfs als een meisje”, vertelt Grace. “Wanneer ik naar andere vrouwen op het podium kijk, zie ik hen ook even goed gewoon als frontpersoonlijkheid, niet als vrouw. Ook in onze band zijn we gewoon bandmates, en is er geen verschil. Toch?” Drummer en compagnon de route Keenan Bevans knikt instemmend.

"Als je het dan toch over vrouwelijke iconen op het podium hebt: ik ben wég van de muziek van Wanda Jackson. Zij was in de fifties de eerste echte vrouwelijke rocker, en daarnaast ook gewoon een bad ass woman. Ik zag haar enkele weken geleden in LA optreden, en haar show was niets minder dan legendarisch."

Knettergekke performer

In de performance van McKagan echoën wel meer opmerkelijke frontvrouwen uit de muziekgeschiedenis, zowel visueel als klankgewijs. Joan Jett en Courtney Love worden vaak genoemd, maar vooral de vergelijking tussen McKagan en Debbie Harry gaat op. “Dat vind ik een compliment, we houden allemaal van Blondie", zegt ze. "Ik vind onze muziek persoonlijk erg verschillend, maar die blonde lokken zullen er wel toe bijdragen.”

“Jullie zijn gewoon allebei knettergekke performers”, draagt drummer Bevans bij tot het gesprek. “Ja, we zijn allebei gewoon bad ass", bevestigt McKagan, zoals altijd complexloos.

De invloeden van Grace en haar Pink Slips komen vooral uit de vorige eeuw. Toen ze startten met de band, was Grace grote fan van David Bowie en Iggy Pop, – iets dat sindsdien niet meer is veranderd. Haar hedendaagse favorieten zijn The Kills en Buckcherry. 

“Er zijn niet veel bands geweest de laatste jaren die het rockuniversum hebben vernieuwd, jammer genoeg. Maar The Kills, die verleggen toch nog altijd de grenzen? Ja, rockmuziek is de laatste jaren weer meer in de niche gedoken, daar kan ik je grotendeels gelijk in geven. Maar als er geen vernieuwing meer gebeurt in een genre, dan sterft het wel vanzelf. You can’t stop the rock!"

_{(Lees verder onder de foto.)}

Of ze zelf dan iets vernieuwend in de pap te brokken hebben? Als zelfverklaarde synth-punk band moet dat toch wel lukken, al klinken ze vooral als redelijk rechttoe, rechtaan rockers. “Als ik er één stijl moet opplakken, dan spelen we eigenlijk rock-'n-roll", zegt McKagan. “Maar er zitten zoveel verschillende invloeden in onze muziek; daar is onze laatste ep ‘Trigger’ het bewijs van. Er staan dansbare tracks op met synthesizers, en die hellen duidelijk al naar popmuziek.”

Toch smaakten zelfs de metalfans van de Desselse weide de dansbare mix die The Pink Slips meebrachten. “We hadden het volk mee, en dat is het enige dat telt. Het gaat hier toch over de rock-'n-roll, en dat betekent voor mij: rauw, krachtig, sluw en met ballen. Als je dat hebt, kan je op elk festival staan.”

Of ze net als vaderlief haar toekomst gebeiteld ziet in de muziek? “Natuurlijk! Als je er niet je leven aan wil geven, waarom zou je dan in hemelsnaam op een podium gaan staan? Ik heb een band gevonden waarin iedereen op dezelfde golflengte zit, en al mijn bandleden hebben een compleet ander talent. Volgens mij zitten we er allemaal in tot ons pensioen. En zo niet, zouden we er beter nu al mee kappen.”