Dit was een man die huilde zonder tranen

Twee keer al had ik met grote ontroering gekeken: toen Leah Thys en Sabine Hagedoren langskwamen. Ik heb het over Die huis, waar dinsdag acteur Stefaan Degand te gast was. Hij verloor vorige zomer in twee uur tijd zijn zwangere vrouw Julie. Ik zag een gebroken man die toch overeind bleef. Hij wilde weer liefde proeven, een ontplofte keuken zien en een slipje op de grond vinden.

Terwijl ik het niet droog hield, deed Degand dat wel. Dit was een man die huilde zonder tranen. Ik dacht aan mijn tante, die in 2011 haar enige zoon – en enig kind – verloor bij een motorongeval. Ze was 81. Haar verdriet was onpeilbaar, maar toch vocht ze om aan de rest van haar dagen zin te geven. Ze bleef koken. Ze bleef naar seniorennamiddagen gaan. Ze bleef lachen. Bij ons, de familie, weende ze niet. “Maar ik huil elke avond als ik alleen ben”, vertelde ze mijn moeder. Die woorden flitsten door mijn hoofd toen Degand zei dat er maar één ding in het leven is dat de mens zélf moet regelen: verdriet. 

Dat ervaart iedereen die het zwartste zwart in de ogen heeft gekeken, zoals iedereen ook weet dat er maar één ding in het leven is dat dat zwart in grijs en zelfs in kleur kan doen veranderen: de liefde. “Al heb ik het volmaakte geloof dat bergen verzet; als ik de liefde niet heb, ben ik niets”, zegt de Bijbel. Het was de liefde – van familie; vrienden; buren – die tante Maria nog geluk deed kennen, en hetzelfde zal met Degand gebeuren. Ik wens hem tonnen onversneden liefde, veel ontplofte keukens en af en toe een slipje op de grond.