Als het beloofde land de hel is

Becky (23) draagt een rafelige jeans met gaten op kniehoogte, een bruine jas met bontkraag en een gebreide trui. Haar begeleidster bij Payoke, het Antwerpse opvangcentrum voor slachtoffers van mensenhandel, zit naast haar. Omdat ze nog steeds belaagd wordt door mensen uit het netwerk wil ze alleen anoniem haar verhaal doen.

"Ik liep in een buitenwijk van Benin City (de hoofdstad van Edo, de armste staat van Nigeria, red.) met een loodzware fruitmand toen een vrouw mij aansprak. De zon brandde en niemand was geïnteresseerd in mijn koopwaar. Ik was dus verbaasd want op elke straathoek probeerden minstens vijf meisjes iets te verkopen."

“Ik heb je hier al vaak zien wandelen", zei de dame. Ze droeg zulke chique kleren dat het duidelijk was dat zij uit Europa kwam en veel geld had. Ze zag mijn bewonderende blik en vroeg: “Wil je er net als ik uitzien?” Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik heb vijf zussen en drie broers, en er was nauwelijks geld om iedereen eten te geven."

Borden wassen

Als Becky iets van haar leven wilde maken, moest ze naar Europa gaan, zei de vrouw. Daar konden ze hardwerkende meisjes goed gebruiken, want blanken zijn erg lui. Als huishoudster verdien je in Europa veel geld, beweerde ze. "Ze kon het allemaal heel goed vertellen", zegt Becky. "Ook mijn ouders waren onder de indruk toen de vrouw mij de volgende dag thuis kwam bezoeken. “Ik zie dat jullie een zwaar leven hebben. Ik kan jullie problemen oplossen. Vertrouw me en geef je dochter aan mij mee.”

Bij een tweede bezoek kwam de vrouw nog eens terug op "het huishoudelijk werk". "Je kan borden wassen", zei ze me. "Maar als prostituee verdien je veel meer." Ik schrok, want ik had nog nooit met een man geslapen. Maar mijn moeder zei: “Je moet gaan. Kijk naar de buren. Ook zij hebben een dochter in Europa. Met het geld dat zij opstuurt, bouwden zij een prachtig huis." Ik had geen idee wat mij te wachten stond. De chique dame deed alsof ik aan een oudere blanke man gekoppeld zou worden, met wie ik dan af en toe voor veel geld naar bed moest gaan."

Schaamhaar

De vrouw beloofde Becky een vliegticket naar Europa, maar vlak voor vertrek bleek er iets niet in orde te zijn met haar papieren en moest ze toch over land reizen. Dat wilde Becky niet, maar ze kon niet meer terug.

"De vrouw had me meegenomen naar een voodoopriesteres, bij wie ik een plukje schaamhaar, okselhaar, een stuk nagel, wat bloed en een deel van mijn bh moest achterlaten. De priesteres maakte daar een pakketje van en liet mij beloven dat ik 50.000 euro aan de vrouw zou betalen, omdat zij mijn reis naar Europa financierde. Ik was nog nooit buiten Nigeria geweest en had geen flauw idee hoeveel geld 50.000 euro was."

"Mijn moeder moedigde mij aan om toch te gaan. Ik moest ook beloven dat ik nooit met de politie zou praten en nooit de naam van de vrouw zou bekendmaken. Anders zou ik sterven. Door dat pakketje had de priesteres alle macht over mij en mijn familie."

De reis van Nigeria naar België duurde meer dan een jaar. In Niger werd Becky samen met zeventig anderen in een pick-up geduwd. "Wie uit de auto viel, werd achtergelaten en stierf allicht. We vingen onze urine op en maakten daar thee mee. In Libië werd ik met honderd mensen in een zelfgemaakte boot gepropt. Toen die onderweg scheurde, was ik doodsbang, want ik kan niet zwemmen, maar we werden gered."

Teddybeer

Eenmaal in België wachtte de harde realiteit. Becky werd door de madam gedwongen om in Brussel als raamprostituee te werken. "Soms had ik meer dan twintig klanten per nacht. Het tarief was 100 euro voor een uur. Maar als er weinig klanten waren, daalde de prijs. Soms had iemand anders mijn werkplek achter het raam ingenomen en dan ging ik de straat op. Voor tien minuten seks kreeg ik 20 euro of zelfs minder. Het was afschuwelijk. Alles aan mijn lichaam deed pijn."

"En ontsnappen was geen optie. Ik moest die 50.000 euro bij elkaar zien te krijgen omdat de voodoopriesteres anders mijn familie zou vermoorden. Alles wat ik verdiende, moest ik afgeven. De eigenares van de kamer kreeg de ene helft, de madam de andere. Ik had nooit geld. Ook niet om naar mijn ouders te sturen."

Becky belde huilend naar haar familie in Nigeria, maar die kon weinig voor haar doen. Ook in België kende ze niemand die haar kon helpen. Op een dag werd ze opgepakt en naar het gesloten centrum in Steenokkerzeel gebracht. Daar wist iemand haar te overtuigen haar verhaal toch te vertellen."

Met alleen een teddybeer onder haar arm kwam Becky in de lente van 2016 aan bij Payoke. Twee jaar later probeert ze haar leven weer op de rails te krijgen. Ze volgt Nederlandse les en heeft een eigen studio gevonden. "In het begin moest ik lichamelijk en geestelijk afkicken van de seks. Ik ben echt depressief geweest. Waarom hebben mijn ouders mij dit aangedaan? Een tijdlang wilde ik niets meer met hen te maken hebben."

"De madam die mij naar België heeft gehaald, is veroordeeld tot slechts vier jaar gevangenisstraf. Ik ben woest op haar. Ze heeft mijn leven kapot gemaakt. Maar ondertussen ken ik voormalige slachtoffers die nu zelf meisjes uit Nigeria halen en hier aan het werk zetten. Wanneer stopt dit?"