Netflix heeft de rechten van 'Girl' gekocht. Als welgemeende middelvinger naar Cannes kan dat tellen

Er kwam dit weekend alleen maar goed nieuws uit Cannes, en de Caméra d’Or voor Girl was niet eens het beste. Begrijp ons niet verkeerd: natuurlijk is het lichtjes fantastisch dat de Gentse filmmaker Lukas Dhont op het meest prestigieuze filmfestival ter wereld de prijs voor het beste debuut kreeg – 27 jaar na Jaco Van Dormaels Toto le héros. Gingen hem verder nog vooraf: Jim Jarmusch, Mira Nair, Tran Anh Hung, Jafar Panahi, Naomi Kawase, Bahman Ghobadi, Miranda July, Corneliu Porumboiu, Steve McQueen en … dat is het zowat. In zijn veertigjarige bestaan is de Caméra d’Or nooit de beste indicator voor succes geweest.

Veel regisseurs hebben, zo blijkt, maar één goede film in zich, en sowieso slaat geen enkele Hollywood-agent er ooit The Hollywood Reporter op na om te zien wie er dat jaar met de Caméra d’Or is gaan lopen.

Dat gezegd zijnde, de prijs voor het beste regiedebuut winnen in een jaar dat Cannes volop inzette op nieuw talent: het was maar één regisseur gegeven, en aan zijn puike kortfilms te zien, heeft Lukas Dhont ruim meer dan één goede film in zich. Kortom: goed nieuws!

M/V

Maar in feite nog beter nieuws was de overwinning van hoofdrolspeler Victor Polster, die van juryvoorzitter Benicio del Toro de prijs voor de beste vertolking in (de belangrijkste nevensectie) Un Certain Regard kreeg. “En dus niet de prijs voor de beste acteur”, merkten sommigen op – verwijzend naar het feit dat de plot draait rond een transmeisje dat ballerina wil worden, maar geboren is in een jongenslichaam, en bijgevolg lak heeft aan dat idiote onderscheid tussen mannen en vrouwen in de kunsten.

Het bracht de – ik weet het, maar ze doen het tenminste – MTV Movie Awards er reeds toe om komaf te maken met de archaïsche categorieën beste acteur en beste actrice. En sinds vorig jaar heeft ook Kortfilmfestival Leuven enkel nog een prijs voor de beste acteerprestatie – m/v, dus.

De eerlijkheid gebiedt mij nu wel te zeggen dat Un Certain Regard al een paar jaar dat onderscheid tussen mannen en vrouwen niet meer maakt, en dat de onderscheiding van Polster dus allicht niet bedoeld was als statement. Maar goed dat het door velen in Cannes zo wél werd gezien, of dat het hen eindelijk opviel. Kunnen we eindelijk ook dat debat beginnen voeren, zodat Polster volgend jaar op de Ensors misschien niet de prijs voor beste acteur in ontvangst moet nemen voor zijn vertolking van een transmeisje. (En anders eis ik ook een Ensor voor de beste vrouwelijke componist.)

Wereldcinema

En dan nog veruit het belangrijkste nieuws: het in Cannes verguisde Netflix heeft zaterdag de Amerikaanse rechten van Girl gekocht. Als welgemeende middelvinger naar een festival dat alle films van de streamingreus uit zijn competitie heeft verbannen, kan dat tellen.

Maar het is vooral verdomd goed nieuws voor die puber in Utah of Bolivia die worstelt met zijn seksualiteit en de film anders nooit te zien had gekregen, omdat hij enkel in twee zalen in New York of La Paz had gespeeld. Tof voor die paar duizend arthousefans die zich daar de moeite zouden hebben getroost, maar het weegt niet op tegen de honderden miljoenen Netflix-kijkers die hem straks – wellicht netjes in volle Oscarrace – thuis kunnen bekijken. Want wat Cannes maar niet wil begrijpen, is dat Netflix en consorten anno 2018 de enige zijn die ‘wereldcinema’ ook echt de wereld kunnen doen rondreizen.