Direct naar artikelinhoud

Tv-recensie: Wat bezielt ze toch, die deelnemers van Ik Vertrek? Ze ontvluchten de haast, maar belanden in de hel

Het programma is als je favoriete smaak chocoladereep: als je erin slaagt je consumptie te beperken tot eens per week, wordt-ie met de week lekkerder.

Tv-recensie: Wat bezielt ze toch, die deelnemers van Ik Vertrek? Ze ontvluchten de haast, maar belanden in de hel

Vrijdag schreef Peter Buwalda in deze krant dat hij nooit tv-recensent zou willen zijn. Moet je altijd grappige dingen navertellen waar je bij had moeten zijn.

Maar ja. Soms moet het. Soms breekt nood wet.

Neem dat onverwoestbare fundament onder Avrotros, Ik vertrek. Ik vertrek is als je favoriete smaak chocoladereep: als je erin slaagt je consumptie te beperken tot eens per week, wordt-ie met de week lekkerder.

Ik vertrek heeft de wereld voorgoed veranderd. Vroeger was je een dromer als je in een oude boerderij in de Lot een accommodatie voor groepssessies wilde beginnen, tegenwoordig ben je dan gewoon een masochist.

Je vraagt je af waar al die mensen hun goede moed vandaan blijven halen, terwijl ze donders goed weten dat ze op het punt staan hun comfortabele leven als datamanager in Woerden of stappenteller in Assen te verruilen voor een bestaan van lekkende dakgoten, dove aannemers, norse dorpelingen, glutenvrije gasten, onleesbare vergunningen, moessons en de onvermijdelijke huwelijkscrisis. Ze ontvluchten de haast, en belanden in de hel. En die zo vurig gewenste zon maar schijnen, op de smeulende resten van wat beter gewoon een fantasietje was gebleven.

Afgelopen zaterdag was het de beurt aan Michiel en Sibel. Michiel was zijn ict-bedrijfje beu en Sibel was paardenfluisteraar. Michiel en Sibel scheelden bijna twintig jaar. Nu gingen ze naar Zuid-Frankrijk, accommodatie voor groepssessies opzetten.

Je vraagt je af waar al die mensen hun goede moed vandaan blijven halen

En o ja, ze waren een soort van uit elkaar. Ze omhelsden elkaar nog wel veel. Voortdurend, eigenlijk. Maar: puur vriendschappelijk.

En o ja, Sibel had een nieuwe vriend. Ene Ed.

Michiel: 'We zijn goed in elkaar pleasen.'

In de veertig minuten die volgden, pleasden Michiel en Sibel elkaar tot aan de rand van de afgrond. Terwijl zij besluiteloos met een schaaltje door hun paradijsje scharrelde, knapte hij met zijn vrienden de boel op. Ed kwam langs, en koos direct weer het hazenpad. Het beeld van zijn nieuwe vriendin, die met haar ex een Franse boerderij verbouwde om er samen in te trekken, sprak hem gek genoeg toch niet zo aan.

Sibel: 'Ik had dit ook niet aan zien komen.'

Daar was Michiel al. Weer een omhelzing.

In de veertig minuten pleasden Michiel en Sibel elkaar tot aan de rand van de afgrond
Een hypnotiseur lag op de trampoline in de zon en zei: 'Ongelofelijk wat je hier aan energie binnenkrijgt.'

Een halfjaar later was het uit met Ed. Michiel en Sibel - nog altijd huggende exen - kregen een eerste groep op bezoek. Een hypnotiseur lag op de trampoline in de zon en zei: 'Ongelofelijk wat je hier aan energie binnenkrijgt.'

Buwalda had gelijk; daar had je bij moeten zijn.

De eerste groepssessie begon met een glas wijn en een voorstelrondje. Onder de deelnemers bevonden zich: een kale expert op het gebied van het creëren van passief inkomen, een man wiens bedrijf was afgebrand en een mevrouw die in een vlaag van openhartigheid constateerde: 'Waar ik het meest trots op ben, is dat ik dit voorjaar per ongeluk in mijn eigen beerput ben gevallen.' Het klonk als Eds verhaal, maar Ed was weg.

Vakkundig weggepleased.

Het televisierecensententeam van de Volkskrant bestaat uit Julien Althuisius, Hanna Bervoets, Gidi Heesakkers, Haro Kraak en, deze week, Frank Heinen.