Afscheid van dodelijk slachtoffer Paardenmarkt: “Wie gaat er nu zeggen: och, alles komt wel goed?”

Onder meer Zoersels OCMW-voorzitter Katrien Schryvers en conservator-directeur Abraham Rammeloo van het Arboretum Kalmthout woonden het afscheid bij. Frédéric Monsieur, de levenspartner van Paul Van Laerhoven, bedankte aan het einde van de dienst alle aanwezigen en zijn familie en schoonfamilie voor hun steun, maar ook uitdrukkelijk de hulpdiensten, brandweer en slachtofferhulp.

Gesprek met Bart De Wever

Hij bedankte ook burgemeester Bart De Wever, voor het constructief gesprek achteraf, en de belofte van de burgemeester dat hij lessen zal trekken uit wat er gebeurd was in de eerste momenten na het terugvinden van het lichaam van Paul Van Laerhoven. Frédéric had via de media moeten vernemen dat zijn partner overleden was. Hij vroeg ook om speciaal te denken aan alle andere slachtoffers en gewonden die er nog zijn. Zijn gedachten gingen ook uit naar de familie van het ander dodelijk slachtoffer.

Frédéric vertelde hoe hij die noodlottige avond televisie zat te kijken, terwijl Paul naast hem op zijn iPad een artikel aan het lezen was. Het volgende moment was hij alles kwijt. Terwijl ze vol plannen zaten en droomden van een ander appartement en nog vele reisjes. “Jij was altijd de positieve, terwijl ik meer het negatieve zie. Voortaan zal ik in situaties altijd denken ‘hoe zou Paul nu gereageerd hebben?’.

‘Eerlijk en puur’

De afscheidsviering werd een heel persoonlijke dienst, met veel muziek en getuigenissen. Zijn moeder liet een tekst voorlezen over haar vijfde geborene, een man met een gouden hart. “Dit hoort zo niet te zijn.” Ze vertelde hoe hij thuis op de boerderij als kind al in de weer was met bloemen en planten en stinkertjes zaaide. Van een bedeesde jongen, groeide hij uit naar een zelfzekere man, die heel aanwezig was. Of ze een bord kon bijzetten, belde hij als hij in de buurt van het ouderlijk huis was. Of soms sprong hij binnen en zei hij ‘Moeke, ik heb een brood bij, eet jij de rest maar verder op.’ Of hoe hij op feestjes er altijd voor zorgde dat alle glazen vol waren, want Paul was iemand die altijd eerst aan de anderen dacht. Of hoe fier hij was toen hij met zijn magnolia’s prijzen won. ‘Ga nu maar naar ons vake’, schreef zijn moeder, want Paul had ook vrij jong zijn vader al moeten afgeven.

Een schoonbroer las in naam van de broers en zussen een brief voor. Hij schetste hoe Paul eerst naar de vakschool ging, maar dat eigenlijk zijn ding niet was. In de Tuinbouwschool in Herentals zat hij helemaal op zijn plaats. Later haalde hij nog een graduaat in Geel. “Als enige van ons vond je je stekje in Antwerpen. We zullen de feestjes en uitstappen bij jou in Antwerpen nooit vergeten.”

Paul Van Laerhoven laat ook een groot gemis na bij zijn collega’s van de Vlaamse overheid, zo bleek uit een getuigenis die zijn collega voorlas. Hij werkte in de buitendienst in het departement Landbouw en Visserij. Dadelijk na zijn studies begon hij in Hasselt, en daarna kon hij in Antwerpen aan de slag. “Hij was een heel harde werker met een grote expertise. Ik ben blij dat ik je onlangs nog heb kunnen vertellen dat je dankzij je expertise nog verdere carrièrekansen ging krijgen bij ons, maar ik heb te weinig gezegd hoezeer ik u waardeerde”, zei de collega aangedaan. “Je was heel loyaal, eerlijk, puur en echt. Iemand zonder verborgen agenda’s, die altijd klaarstond om te helpen. Iemand met wie ik heel graag samenwerkte. Zelfs in Brussel vroegen ze voor sommige moeilijke dossiers soms jouw advies, omdat je een echte expert was geworden.”

‘Nog een laatste’

Ook zijn vrienden kwamen vertellen over Paul, die ondanks zijn drukke agenda altijd klaarstond om naar een feestje te komen. “Je werk voor de Vlaamse overheid, je kwekerij, zelfs al had je dezelfde avond nog twee andere afspraken, je zei altijd dat je nog afkwam, en dat dééd je dan ook. Je was wel iemand die altijd te laat kwam. Als we iets om acht uur gepland hadden, zeiden we tegen jou dat het om half acht was”, lachte een vriend. Paul Van Laerhoven was ook iemand waar iedereen altijd bij terecht kon met zijn zorgen of problemen. “Wie gaat er nu tegen mij zeggen van ‘och, alles komt wel goed’.” Hij was gul, trakteerde steevast op feestjes en was ook een plakijzer. “Jij was diegene die op feestjes altijd zei ‘kom, we pakken er nog een laatste’ … en drie uur later zaten we er dan nog.”

Iemand met een aanstekelijke schaterlach en goede smaak, zo herinnerde een vriend zich Paul, behalve dan op het vlak van voertuigen, “met je groene camionette, waarmee je ’t stad eigenlijk niet meer in mocht”.

De instorting op de Paardenmarkt deed niet alleen een gebouw, maar ook vele levens instorten, sprak de voorganger. Levenspartner Frédéric zei al af te tellen naar het moment dat hij Paul zou terugzien. Hij moet niet alleen het overlijden van zijn partner, maar ook dat van zijn vader twee maanden geleden verwerken.