Bernard Wesphael toch van moord beschuldigd in boek door familie Pirotton

Destructief. Verslaafd aan alcohol en medicijnen. Labiel. Extreem neurotisch. Overspelig. En in 2013 gestorven in een Oostendse hotelkamer omdat ze het zelf wilde. Tot daar het weinig florissante beeld dat van Véronique Pirotton werd geschetst op het assisenproces in Bergen in 2016. Getekend: de verdediging van gewezen politicus Bernard Wesphael, die bewuste nacht ook aanwezig in dat hotel en vanaf dag één hoofdverdachte. En finaal vrijgesproken omdat er te veel twijfel rees over doodsoorzaak en zijn exacte rol.

In het boek Ondanks de twijfel. Hoe Véronique Pirotton aan haar eind kwam? schrijft de familie van Véronique de frustratie over de afloop van het proces van zich af. Haar zus Nadine benadrukt dat het boek in de eerste plaats in de rekken ligt om het beeld van haar zus “Véro” bij te stellen.

Naast haar zat Victor, de zoon van Véronique die zwaar lijdt onder dat gitzwarte beeld van zijn moeder. Praten over de affaire lukt na vijf jaar nog altijd niet, maar met zijn aanwezigheid drukt hij zijn expliciete steun voor het boek uit. En zijn afkeer over het proces.

“Véro had haar problemen, zeer zeker, maar geen zelfmoordneigingen”, vertelt Nadine. “Véro was briljant, grappig, levenslustig, maar viel op de verkeerde man: Bernard Wesphael.”

“Fictief” deel

De politicus krijgt er in het fictieve deel van het boek, verteld vanuit het standpunt van de overleden vrouw, stevig van langs. De teneur is duidelijk: het enige woord dat niét gelogen is uit het boek dat Wesphael zélf liet verschijnen de dag na zijn vrijspraak, is de titel. Assassin. Moordenaar.

Nadine Pirotton hinkt op twee gedachten: ze zegt dat ze de juridische waarheid, namelijk zijn vrijspraak, moet aanvaarden. Maar ook dat ze ergens hoopt op een nieuw proces met dezelfde beklaagde. “Tal van vragen, zoals hoe ze exact is gestorven, blijven onbeantwoord.”

Auteur van het nieuwe boek is Vincent Demonty, die zelf op onderzoek ging. Hij concludeert dat ze stierf nadat “hij”, Wesphael dus, haar met een kussen verstikte. Het is de laatste zin van het boek. “Voor ons is het besef dat Wesphael vrij rondloopt en overal grote sier maakt ondraaglijk”, zegt Nadine. “Voor ons is het zonneklaar, ondanks de juridische twijfel. Hij is de grote leugenaar, de grote manipulator, de man met de grote schulden, de man met de grote geheimen.”

Laster

Terwijl zijn advocaten alle commentaar weigerden, reageerde Wesphael gisteren scherp op de publicatie. Hij kan de beschuldigingen niet zomaar laten passeren, aldus Wesphael. “Ik draag literaire vrijheid hoog in het vaandel. Maar men verschuilt zich achter fictie om mij te beschadigen. Als ik merk dat men bewust een loopje neemt met de juridische waarheid, dan stap ik zelf naar de rechter. Dat neigt naar laster. Want dit boek laten verschijnen, na een vrijspraak in een assisenhof, is ongezien.”