Na maanden plannen was het moment eindelijk daar. Maar op het moment dat het jawoord moest vallen, vielen er woorden die geen bruid ooit horen wil. “In plaats daarvan zei hij: ik kan het niet”, vertelt de vrouw anoniem op de website Love what matters. “Mijn bruidegom, of noem hem gerust wegloper, keek me zelfs niet aan toen hij het zei.”

“Het klopte gewoon niet. Ik begreep er niets van. Nauwelijks enkele minuten eerder had hij me nog vol bewondering en breed glimlachend aangekeken. Het was de nachtmerrie van iedere vrouw. Maar voor mij was het realiteit.”

Heel even dacht de aanstaande bruid nog dat haar vriend zich had vergist. In een moment van pure wanhoop richtte ze zich tot de priester, maar zijn blik sprak boekdelen. Terwijl ze haar moeder nog net “ik maak hem af” kon horen prevelen, stortte ze in.

“Ik huilde, met mijn handen voor mijn gezicht. Er hing een ijzige stilte. Mijn zus en mama kwamen meteen toegesneld en gingen op hun knieën om me vast te houden. Ik huilde als een baby in hun armen. Mijn make-up was om zeep. Mijn perfecte trouwdag verpest. Mijn hart gebroken.”

Alsof haar eigen miserie nog niet genoeg was, besefte de vrouw plots dat alle genodigden nog voor haar stonden, en even perplex waren als zijzelf. Niemand leek ook te weten of er verwacht werd achter de bruidegom aan te gaan. Maar toen ze daar stond, als aan de grond genageld, wist ze dat dat geen enkele zin had.

Plots kwam ook het zoontje van de vrouw aangelopen, recht in haar armen. “Hij zag er verslagen uit, alsof hij voelde dat ik kapot was. Mijn vader heeft toen alle gasten weggeleid en gevraagd om ons wat ruimte te geven.”

Om te bekomen van de schok bleef de vrouw enkele dagen bij haar zus slapen. Maar veel verder dan haar bed geraakte ze niet. Toen ze daar lag, helemaal alleen, hoopte ze iets te horen haar ex-verloofde. Maar toen ze terugkeerder naar huis, zag ze waarom hij haar niets had laten weten.

“Al zijn spullen waren al weg. In alle staten zocht ik naar een spoor van hem. Tevergeefs. Hij was echt weg.”

Twee dagen later kreeg haar zus een sms’je van hem. Het was kort en krachtig. “Het spijt me zo”, klonk het. “Jij zou toch ook willen dat ik gelukkig was, niet? Ik wil ook dat zij gelukkig is. Ik ben gewoon de ware niet.”

De vrouw hoorde zelfs niets meer van haar voormalige partner, maar ontdekte via Facebook dat hij nauwelijks enkele maanden na hun ‘huwelijksdag’ al een nieuwe relatie aankondigde. De vrouw was furieus. Omdat haar vriend haar zomaar had laten zitten, maar ook omdat hij het op zo’n ‘publieke’ manier had gedaan.

Nu, twee jaar later, is er nog iets wat haar hart breekt. Het feit dat hij ook hun zoontje in de steek heeft gelaten. “Hij zal zijn afwezigheid nog veel harder voelen dan ik. Mijn hart zal na verloop van tijd wel genezen. Maar kan een kind ooit het verlies van zijn vader te boven komen?”