In de thuismatch eind maart tegen Borgworm viel de Zwitser Anes Perezic, de andere hoofdaanvaller bij Menen, uit met een voetblessure. Eliot De Vleesschauwer zat toen in de tribune, maar kon niet invallen omdat de opgeroepen internationals tien dagen voor de aanvang van het EK-kwalificatietoernooi niet meer met hun club mochten aantreden. Ook in de volgende matchen in Roeselare en in Aalst werd het schuiven met de ploegopstelling voor trainer-coach Frank Depestele. Tweede spelverdeler Thiemen Ocket aan de pas en passeur Seppe Van Hoyweghen op de opposite dan maar.

“Een noodoplossing die onze winstkansen in de voorbije wedstrijden een serieuze knauw gaf”, weet ook Eliot De Vleeschhauwer. “Let wel, mijn ploegmaats deden het zeker niet slecht, maar het bleef toch behelpen. Ik kan goed begrijpen dat de mensen bij Menen serieus kwaad waren. Ikzelf heb er een dubbel gevoel bij. Enerzijds is een selectie voor de nationale ploeg altijd een eer en het is ook plezant om een internationaal toernooi te spelen met leeftijdgenoten die intussen je vrienden zijn geworden. Anderzijds blijft Menen jouw club en het voelt niet goed om die in de steek te moeten laten. Na de 3-1-nederlagen tegen Spanje en het gastland konden we ons in het Oostenrijkse Hartberg niet kwalificeren voor het EK en ook dat was zuur.”

Europees ticket

“Sedert maandag train ik opnieuw met Decospan”, besluit Eliot De Vleesschauwer. “Ik ga weer voluit voor de club en voor dat Europese ticket voor volgend seizoen, dat we in de Challenge Ticket Qualification moeten kunnen afdwingen. Zaterdag thuis tegen Maaseik spelen we de laatste match van de play-offs. We kunnen vrijuit spelen en zien wel wat haalbaar is tegen Greenyard, dat zijn leidersplaats zonder enige twijfel met hand en tand zal verdedigen.”