Smartphone-interview met violiste Nele Paelinck: "Ik vlieg in gedachten naar de sterren"

Nele Paelinck, een oldskool violiste die haar eigen truien breit. Héb jij wel een smartphone?

“Natuurlijk heb ik er een.”

Dus jij zit te appen in plaats van te breien?

“Soms wel. Er zijn zo veel dingen die ik wil doen, zoals lezen of schilderen, maar dan neem ik eerst mijn telefoon en vliegt de tijd voorbij.”

Wat houdt je dan bezig op de ­telefoon?

“De hemel.”

Pardon?

“Ik houd van de sterrenhemel en kan er dankzij Redshift snel sterrenbeelden in herkennen. Orion of de Grote Beer, die haal ik er zo wel uit, maar de kleinere, onbekende sterren leer ik kennen via de app. Dan kun je in gedachten naar die ster vliegen. Fantastisch.”

Gebruik je die app veel?

“Vier jaar geleden verliet ik School is Cool, de band waarin ik toen speelde. Ik volgde de liefde en trok met mijn vriend naar zijn thuisland, Argentinië. Daar vond ik de mij ­vertrouwde sterren niet terug, en gebruikte ik de app om te wennen aan de ‘nieuwe’ sterren, en zo ook aan mijn nieuwe plek in Argentinië.”

Jammer dat ons land zo verlicht is. Je ziet hier amper iets.

“Dat was in Argentinië wel anders. Op reis in Zuid-Amerika lag ik met mijn vriend vaak naar de sterren te kijken. Zo heb ik hem kunnen laten zien waar Jupiter staat.”

Wat ben je met een smartphone als je een breinaald, een viool en de Grote Beer hebt.

“Veel, je weet met een smartphone tenminste waar je bestemming ligt.”

Dat verraadt een anekdote.

“Ik ben nogal chaotisch en onvoorspelbaar, volg geen nauwgezet plan en laat in het leven alles gewoon op me afkomen. Dat was ook zo in Argentinië. Ik was er pas een maand en kon optreden in buurland Uruguay, met het Orchestre International du Vetex. Om in Montevideo te geraken, moest ik de boot nemen. Maar ik nam door omstandigheden een andere boot dan de muzikanten van het orkest en had bij aankomst in Uruguay plots geen ontvangst meer op mijn telefoon. Daar stond ik dan. Ik wist niet waar het optreden plaatsvond, ik wist niet waar de andere muzikanten waren, ik had geen geld bij me en mijn telefoon functioneerde dus niet. Probleem.”

En paniek.

“Ik was bang en begon dan maar gewoon te wandelen. Wat kon ik anders doen? Dat deden de muzikanten blijkbaar ook. Puur op het gevoel. We vonden elkaar al wandelend terug, gelukkig. Schoon moment, achteraf bekeken. Maar toen wel een beetje beangstigend.”

Afgezien van de sterrenhemel, wat vind ik nog terug in je telefoon?

“Polytune, een app om mijn viool te stemmen. Dan kan ik dat oude elektronische stemapparaatje niet meer vergeten na een concert. Dat is het zowat.” (lacht)

Technologie is niet aan jou besteed?

’Een digital native ben ik alleszins niet. Maar ik sta wel open voor vooruitgang. De gitariste van The Bonnie Blues, de nieuwe band waarin ik nu speel, is tien jaar jonger dan ik. Onlangs, op een repetitie, zei ze: ‘Ik zal het nieuwe nummer even airdroppen.’ Bon, daar had ik dus nog nooit van gehoord. Kun je zo’n nummer blijkbaar als een papieren vliegtuigje naar elkaar gooien. Kort nadien repeteerde ik met een paar oude rotten, Jan De Smet en Jean Blaute. ‘Ik zal het nummer op mijn computer downloaden en dan naar iedereen mailen’, zei Jean. Waarop ik natuurlijk: ‘Airdroppen, dat gaan we doen, Jean, airdroppen!’”

Na vier jaar Argentinië ben je terug in het land. Kreeg je heimwee?

“Economisch was het niet makkelijk in Argentinië. Er zijn een aantal redenen waarom we terugkeerden. Heimwee is daar wel eentje van.”

Hielp de telefoon om de band met Antwerpen te behouden?

“In theorie wel, maar het gebrekkige 3G-netwerk stond dat vaak in de weg.

“Op mijn verjaardag waren mijn vrienden in de Aren­berg­schouw­burg voor een concert en stuurden ze de hele tijd foto’s. Natuurlijk zat ik daar te blèten in Argentinië. Ik antwoordde met foto’s van lookboter en enthousiaste Argen­tijnen. Hadden ze daar nog nooit gezien, lookboter. Ik heb er dus wel een erfenis nagelaten.” (lacht)