“Ik vind het een verdiende zege”, sprak Linda-trainer Tom Dams. “Vanaf de eerste minuut toonden we ons de betere ploeg. We legden de beste combinaties op het veld, terwijl de bezoekers vooral de lange bal hanteerden. Dat leverde ook geen gevaar op, terwijl we zelf meerdere kansen konden afdwingen. We konden echter maar één keer scoren voor de pauze en daardoor maakten we het onszelf moeilijk.”

De match bleef zo inderdaad spannend, want de score bleef een lang staan op het scorebord. “10 minuten lang was het moeilijk voetballen in de tweede helft, maar daarna namen we de match weer terug in handen”, gaat Dams verder. “We hadden het verschillende keren kunnen afmaken, maar scoren is de voorbije maanden heel moeilijk gebleken voor Linda. We ontbreken een scorende spits. Helemaal gerust waren we dus lang niet, want er kan altijd een bal verkeerd vallen. En wat gebeurt er dan? In de 89ste minuut lukte Marijnissen toch de 2-0 en daarmee zorgde hij voor heel veel opluchting.”

Daarmee werd operatie redding met succes afgerond. “Ik nam in januari over en toen stonden we laatste”, knikte de Olense coach. “Het was eerst en vooral belangrijk om terug een groep te vormen met de spelers. Dat is toch aardig gelukt, daardoor werkten we ons omhoog naar een eindrondeplaats. Eigenlijk had het nooit zo ver mogen komen, want er zit voldoende kwaliteit in de groep. Naar volgend seizoen toe blijf ik normaal trainer. Er zijn 7 vertrekkers en ondertussen haalden we ook 6 spelers binnen. Er lopen ook nog enkele contacten. Werk aan de winkel dus tijdens de voorbereiding.”

Peulis-voorzitter Walter Bogaerts had een duidelijke mening over dit beslissende duel. “Twee slechte ploegen tegenover elkaar”, wond hij er geen doekjes op. “Ik had bij het begin van de wedstrijd al door dat de spelers erg nerveus waren. Zij hebben hun zenuwen nooit onder controle gekregen. De 1-0 was misschien vermijdbaar, maar daar zal ik het verder niet over hebben. In de tweede helft zetten we nog alles op alles, maar we kregen in de slotfase het deksel op de neus.”

De voorzitter trekt een rake conclusie: “Dit is de grootste ontgoocheling sinds ik in 1997 voorzitter werd. 7 wedstrijden voor het einde moesten we nog 3 punten pakken voor het behoud. We haalden 0 op 21. Na 1 jaar in derde provinciale zakken we terug naar 4de. Dat overkomt ons al voor de 3de keer in onze geschiedenis. Het is altijd de ambitie om zo snel mogelijk terug te keren, maar daar durf ik geen geld op verwedden.”