Als we het met een cliché mogen zeggen: de rest stond niet eens op de foto. Zo imponerend reed Peter Sagan gisteren naar de ritzege. Het was anders een verraderlijke aankomst, met die haakse bocht en die hellende slotstrook met kasseitjes. Sagan gaf het zelf nadien toe. “Heel technisch”, noemde hij de finish. En ook: “Best stresserend.”

Ook al omdat voor de pure sprinters - Elia Viviani op kop - deze rit zowat de enige kans op etappewinst betekende in deze Ronde van Zwitserland. Versta: ook de Italiaan had hier meer dan zijn zinnen op gezet. Maar wat voor de rest van het peloton gold, gold ook voor Viviani. Tegen deze Sagan had hij niet het minste verhaal. Zelfs een fietswissel op minder dan twintig kilometer van de streep bracht de Slovaak geen moment uit evenwicht. Doodgemoedereerd klonk het na afloop: “Ach, er stond geen zijwind of zo. Dan is twintig kilometer nog ver. Waarom dan panikeren?” Waarna hij drie keer het podium op mocht: als ritwinnaar, als leider in het puntenklassement en als leider in het algemeen klassement.

Did Not Finish

Zo kregen we in Murten eindelijk weer de Sagan te zien zoals we hem kennen uit zijn beste dagen. Zelfverzekerd, een tikje laconiek, én in topvorm. Een groot verschil met de voorbije lente. Het was zeker in de laatste dagen van april haast schrijnend. Eerst de Amstel Gold Race, waar hij veel te vroeg de rol moest lossen en er een blamerende DNF - Did Not Finish - achter zijn naam kwam. Vervolgens een nieuwe opgave in de Waalse Pijl, om er tot slot nog vóór Luik-Bastenaken-Luik, vooraf aangekondigd als een doel, dan maar definitief de stekker uit te trekken. Pijnlijk.

Ik heb me nooit zorgen gemaakt. Elk seizoen is gewoon anders Peter SAGAN

Zoals hij ook al in de kasseiklassiekers nooit helemaal zichzelf was geweest. Voor het eerst sinds 2015 stond Sagan in geen enkele voorjaarsklassieker op het podium. Sinds hij volwaardig prof werd, had hij eind april zelfs nog nooit zo weinig zeges geteld. Eentje, een rit Down Under, van 17 januari dit jaar.

Ja, hij kon het niet ontkennen, gaf Sagan in Zwitserland ruiterlijk toe. Zijn klassiek seizoen was veel minder geweest. Maar de stampei die de analisten daarrond maakten, daar ging hij duidelijk niet in mee. Liefdesverdriet na zijn scheiding? Motivatieproblemen? Verzadigd? “Ik heb mij nooit zorgen gemaakt. Elk seizoen is gewoon anders.”

Waarna hij de oorzaak zocht bij zijn ziekte in de aanloop naar Tirreno-Adriatico. “Ik ben het klassieke seizoen gestart met gezondheidsproblemen. Ik vermoed dat dit mij een beetje een krak heeft gegeven.” Maar, beklemtoonde hij nog eens, gepanikeerd had hij nooit. “Omdat ik elk jaar drie pieken probeer in te bouwen: het voorjaar, de Tour en het WK. Ik wist toen al dat het seizoen nog lang was.”

Tweede piek

Voorlopig kan je de Slovaak alleen maar gelijk geven. Want zo atypisch de aprilmaand was, zo klassiek en herkenbaar gaat het weer sinds mei. Eerder griste hij al een ritzege mee in de Tour of California en nu dus ook in de Ronde van Zwitserland - zijn zeventiende ritzege in tien deelnames.

Het is niet voldoende om meteen alle twijfels helemaal van tafel te vegen, maar wel genoeg om weer optimistisch te worden. Na alle voorjaarsperikelen lijkt Peter Sagan toch weer op schema voor zijn ‘tweede piek’: de Tour en die verhoopte zevende groene trui. Al wil hij daar zelf nog niet te veel aan denken. “Natuurlijk is het groen weer een doel. Maar dat is nog drie weken weg. We will see.”

Zo kennen we Sagan weer.