Gisteren in het stadion. Zo’n 18/19.000 man. Waar men nogal makkelijk aan voorbij gaat is alles wat we hier de laatste 15 jaar hebben moeten doorstaan. Pure ellende en wanhoop gingen structureel hand in hand, met een heel klein minuscuul greintje hoop. Telkens weer onterechte hoop. En dan proef je, al is het 30 seconden, samen van het einde van die ellende. Dan zie je mensen huilen van extase in een orkaan van gejuich. Even waande we weer de club die we ooit waren, die met aanzien. Maar volgende week staan we bij aanvang aan de juiste kant van de streep. En wellicht daarna nog steeds. Maar als dat gebeurt is dat nooit zo intens als gisteren, 30 seconden, het geval was.
NUjij: Uitgelichte reacties