Een samenleving zonder vergiffenis zal vroeg of laat imploderen

'Het hedendaagse spreken over kwaad gebeurt in wraakzuchtige en onbarmhartige taal, zonder uitzicht op verlossing', schreef Beatrice de Graaf vorige week zaterdag in Trouw.

Een belangrijk punt. Een geseculariseerde samenleving kent geen verlossing; we moesten het zonder doen. Dat was ook verstandig, maar het betekent wel dat waar het kwaad opduikt de wraakzucht en onverzoenlijkheid altijd aanwezig zijn. Om legitiem wraak te kunnen nemen moet je bovendien slachtoffer zijn, dus vrijwel iedereen claimt de status van het slachtofferschap.

Het kwaad du jour, IS, een zedendelinquent, Weinstein, terroristen in het algemeen, wordt gevolgd door de verontwaardiging du jour. Analyse en nuancering zijn onwenselijk, ruim baan voor heilige woede.

Opmerkelijk voor een samenleving die zich ondanks de secularisering gaarne beroept op haar christelijke wortels. De eerste steen? Graag. Niet de zondaar maar de zonde haten? Bah.

Een samenleving die gelooft dat vergiffenis iets is voor mietjes zal vroeg of laat imploderen.