Het boek heeft als titel: Gekonkelfoes in organisaties. Waarom roddelen niet zo onschuldig is. (*) De inhoud is gebaseerd op jarenlang studiewerk en praktijkervaring die Nele Verrezen heeft opgedaan als criminologe en mede-zaakvoerder van Marcells Journey, een bedrijf in Hasselt dat veranderingsprocessen in organisaties begeleidt. "Vooreerst wil ik toch even benadrukken dat we met 'roddelen' niet bedoelen dat iemand achter de rug een onschuldig weetje verspreidt. In onze context gaat het om een doelbewuste strategie om een bepaalde collega in diskrediet te brengen en er zelf voordeel uit te halen. Dat is dus helemaal niet onschuldig", zegt de auteur.

Door de processen die hier in meespelen in kaart te brengen, wil ze het onderwerp uit de taboesfeer halen. "Onderzoek wijst uit dat maar liefst 25 procent van de werktijd verloren gaat aan roddelen. Het heeft ook altijd een grote mentale impact op het functioneren van de medewerkers. En ondanks de grote herkenbaarheid bij nagenoeg alle organisaties, wordt er meestal helemaal niets gedaan om het probleem aan te pakken. Terwijl het nochtans perfect mogelijk is om het tij te keren. Wij gebruiken daarvoor een set van tools die uitstekend zijn om de situatie te ontmijnen."

Frustraties

Enkele vaststellingen uit het boek: "We merken dat het pestgedrag het best gedijt als er veranderingen in de organisatie op til zijn. Mensen vrezen voor hun positie en gaan zichzelf in een beter daglicht willen plaatsen door anderen naar beneden te halen. Daar betrekken ze dan anderen bij om hun doel te bereiken. Een tweede voedingsbodem is een werkomgeving waarin de groep niet goed aan elkaar hangt. Dan is de drempel lager om collega's te gaan isoleren en te viseren."

Er zijn volgens Nele Verrezen 5 redenen waarom mensen over hun collega's doelbewust gaan roddelen. "Ten eerste omdat ze willen meedoen met 'de hoop'. Ze willen overleven en niet zelf als buitenbeentje beschouwd worden. Ten tweede doen ze het om hun frustraties te uiten. We zien daarnaast ook dat ze de eigen fouten willen maskeren, en daarom de aandacht afleiden naar anderen. Een vierde reden is dat ze graag in de belangstelling willen staan en tot slot is er een groep die gewoon plezier schept in anderen te zien lijden."

Bijenkorf

Het systeem werkt volgens de auteur via een ketenstructuur. "Ik vergelijk het met een bijenkorf, waarin de koningin de spilfiguur is die de lijnen uitzet. Hij of zij -want het komt evenveel voor bij mannen als vrouwen- heeft rondom zich een aantal collega's die als een soort werkbij, informatie verzamelen over de geviseerde persoon. Dat kan zowel persoonlijke als werkgerelateerde info zijn, waar de koningin op een bepaald moment mee uitpakt naar de leidinggevende. Als die ook meegaat in het systeem, is het hek helemaal van de dam. De slachtoffers zullen uiteindelijk weggaan uit de organisatie, waarna het principe herbegint, maar dan jegens een andere collega. Soms ook met een andere koningin. Het start altijd redelijk onschuldig, maar wordt snel doelbewust en systematisch."

Nele Verrezen merkt dat organisaties waar veel vrouwen werken, het probleem langer blijft sluimeren. "De zorg en het onderwijs zijn typische voorbeelden van sectoren waar het roddelcircuit stevige proporties aanneemt en een groot negatief effect veroorzaakt."

>

>

>