Sons of Kemet op Pukkelpop: doe de diaspora
Swishen op jazz, losgaan op een tubasolo, dansen op een trapladder: bij Sons of Kemet, met saxkeizer Shabaka Hutchings als aanvoerder, mocht het allemaal.
Krijgt u van het monumentale werk van Kamasi Washington ook zo’n honger naar meer jazz? Stort u dan snel op Shabaka Hutchings, want stiekem vinden wij deze Britse saxofonist met roots in Barbados veelzijdiger, avontuurlijker én internationaler dan zijn Amerikaanse collega. Dat bleek ook weer op Pukkelpop, waar Hutchings om middernacht in de Lift-tent aantrad met Sons of Kemet, tegelijk de feestelijkste en politiek meest geëngageerde groep van het handvol waarin hij speelt.
In één uur tijd mixten Hutchings, tubaspeler Theon Cross en het drummersduo Tom Skinner en Eddie Hick geluiden uit zowat alle continenten in hun Londense smeltkroes. Alsof we op zo’n luie zomeravond met de ramen open door de vele migrantenwijken van de Britse metropool cruiseden, waaide ons kruidige dub tegemoet, net als swingende ethio-jazz, ronkende drum-’n-bass, krolse soca uit de Caraïben, hanige New Orleans-fanfares en grillige Noord-Afrikaanse vibes.
Warmbloedig, multi-etnisch en toegankelijk: Sons of Kemet was op Pukkelpop alles wat het Westen níét is tegenover wie van elders komt. Hutchings beschouwt zichzelf dan ook als onderdeel van de Afrikaanse diaspora, wat hij op het Kemet-album Your Queen Is a Reptile uitte met een assertieve onafhankelijkheidsverklaring die een Black Power-vuist maakt tégen white supremacy, scheve man-vrouwverhoudingen en dooretterende wonden van een bloedig koloniaal verleden.
Maar was die plaat een handgranaat waarvan de pin al was verwijderd, dan koos Sons of Kemet op Pukkelpop veeleer voor de omarming. Dichter, activist en rapper Joshua Idehen stoof het podium voor een stormachtige spoken word-tirade waarbij hij de hand reikte aan iedereen – op fascisten en nazi’s na natuurlijk, die konden alleen op een fuck you rekenen. “Take my country back / Take my country forward”, zo vatte Idehen in één puntige rhyme de immigrantenervaring samen: geworteld op twee plekken, die je allebei vooruit wilt zien gaan.
Zulke politieke statements vol geladen woorden als #wokeness en #decolonize kunnen een nachtelijk feestje doodslaan, maar Idehen stond zozeer onder hoogspanning – in zijn opzwepende moves zat zelfs een stukje swishen – en Sons of Kemet knalden zo strak door de Lift dat niemand naar Twitter greep.
Integendeel: we kregen een paar ferme kontstoten van dansende fans, ineens stond achter ons iemand op een trapladder uit zijn plaat te gaan en toen Theon Cross zo fel soleerde dat er stoom uit zijn tuba kwam, kolkte de Lift als stonden we op zo’n Londense underground party waar te veel mensen in een te krappe kelder opeengepakt staan. Meer van dat!