Direct naar artikelinhoud
Pukkelpop

Incubus, The Sore Losers en Papa Roach, oude rockers geven van jetje op Pukkelpop

The Sore Losers op Pukkelpop.Beeld Koen Keppens

Ettelijke jaren podiumervaring betekent niet dat een band anno 2018 nog steeds voor een onvergetelijke Pukkelpop-passage kan zorgen. Een overzicht met enkele seniors die ons konden wegblazen, en anderen die misschien beter aan hun pensioen kunnen beginnen denken.

en

The Sore Losers (Marquee) ★★★★☆

Archeologische opgravingen te Kiewit leverden een sensationeel resultaat op: naast een mammoet (zonder saus), een computer met Windows 95 en het zelfrespect van James Cooke, werd ook een gitaar gevonden. Een gitáár! Die werd prompt geadopteerd door The Sore Losers, de liefste krokodillen in het zompige moeras van de rock-'n-roll. Ze laten ze nog kermen, die gitaar, en ze staan hun drums dronken spookrijden toe. 

The Sore Losers op Pukkelpop.Beeld Koen Keppens

Op Pukkelpop kwamen The Sore Losers losjes grasduinen in hun copulatie bevorderende oeuvre. Of het resultaat nu 'Don't Know Nothing' heette, 'Silver Seas' of 'Juvenile Heart Attack': het was altijd opwindend als een fraai beplante tepelhof, en catchy als het vlindernetje waarmee ik vannacht Danira Boukhriss Terkessidis ga vangen. En die nieuwe, weldra uit het geboortekanaal crawlende plaat? Ze wordt goed, begreep ik in de Marquee. Ze wordt heel goed. (JM)

Papa Roach (Main Stage) ★☆☆☆☆

De meest retorische vraag van de dag kwam uit de mond van Jaccobi Shaddix, de driekinnige zanger van het in 2003 in drogend cement blijven hangende Papa Roach. Shaddix vroeg aan het publiek: "Do we have some old skool fans in the house? Who wants to hear some old songs?" Het is 2018, en Chokri programmeert nu-metal voor nostalgici. Emo met een haarstukje.

Papa Roach op Pukkelpop.Beeld Koen Keppens

'Crooked Teeth' werd dan weer aangekondigd met "Who wants to hear some new songs?" en klonk vervolgens als een mash-up van Marilyn Manson en Bastille. Het is 2018, alles kan, maar er zijn grenzen. 'Gravity' werd opgedragen aan "Everyone who went through darkness, because I've been there". Hij had twee traandruppels in zijn ooghoeken getatoeëerd, dus je wist dat hij het meende. Daarna volgden Blur-cover 'Song 2', 'Scars' en 'Last Resort', toch alweer achttien jaar de wijdbenige raison d'être van Papa Roach. Het is 2018, en 'Last Resort' werd drie frituren verder ook nog meegezongen.

Papa Roach stond op Pukkelpop. De groep kwam, zag en was meteen weer vergeten. (FVD)

Incubus (Main) ★★★★☆

Hoe een mens z’n eigen vooroordelen toch moet cancellen: jarenlang gedacht dat Incubus het met een mini-piemeltje worstelende neefje van Limp Bizkit en Papa Roach was, en pas op Pukkelpop 2018 ontdekt dat de band van Brandon Boyd integer is, vastbesloten, en nooit besmet met nu metal-chlamydia. In de Marquee – die niet eens halfvol was gelopen, waar hangt u toch de hele tijd uit? – kwam Incubus niet aankakken met stoute verklaringen over de tijdgeest. Het wilde gewoon spélen, opwinding knallen uit een plank met snaren.

Incubus op Pukkelpop.Beeld Koen Keppens

Waar ik op kon terugblikken, zo rond één uur ‘s nachts in de Marquee: een aaneenschakeling van John Irving-romans, lekker gebald in een uur onorgineel maar beklijvend gitaargeluk. Wat het allemaal nog perfecter maakte: de ‘Wicked Game’-cover die even daarvoor mijn geloof in de mensheid hersteld had. Alles en iedereen gaat kapot, maar niet Chris Isaak. Nooit Chris Isaak.  (JM)