Cognac, Sherlock Holmes en Rik Ringers: dé strips van de week

Dr. Watson ★★★☆☆

Het is een zieke, uitgemergelde Dokter Watson die aan het begin van dit tweeluik ontwaakt in wat een vergeetput lijkt. Rondom hem tientallen geraamtes. Even later wordt hij vanuit de schaduw toegesproken door een entiteit die zich kenbaar maakt als Sherlock Holmes. Eigenaardig, want enkele dagen eerder had hij die vriend en detective nog ten grave gedragen.

Dr. Watson is een afgerond tweeluik waarin het lijkt of Watson, oftewel Sherlock Holmes’ rechterhand, de werkelijkheid niet langer kan onderscheiden van de droomwereld. Hij vergeeft het zichzelf niet dat hij zijn vriend niet kon redden van aartsvijand Moriarty’s dodelijke duw in de waterval van Reichenbach. In zijn zoektocht naar Holmes’ lijk, vliegt hij in de drank, waardoor ook zijn relatie op scherp komt te staan.

Scenarist Stéphane Betbeder (Alice Matheson, Deep, Islandsis) levert hiermee een mystiek complot af, waar Watsons objectieve observaties steeds vaker plaats moeten ruimen voor paranormale gewaarwordingen. Want in zijn onmacht om Holmes’ lijk te te vinden, haalt hij alles uit de kast.

Deel één speelt zich af in Londen, deel twee vooral in Kandahar in 1880, in de tweede anglo-Afghaanse oorlog waar Watson elf jaar aan het front streed. Tekenaar Darko Perović brengt met die beide erg geloofwaardige decors dit verhaal op koers. De collectie 1800, die heel wat Holmes-avonturen en spin-offs rond deze fictieve detective bracht, levert hiermee een van de betere verhalen op. Het werd hoog tijd dat Holmes’ ondergeschikte personage Watson wat meer krediet kreeg. Al komt de arme man er nu wat bekaaid uit.

Uit bij Daedalus.

Rik Ringers ★★☆☆☆

Toen Rik Ringers (sinds 1955) nog een echte politiereeks was, stond het oplossen van misdaad en – vooral – moorden centraal. De Franse journalist ontpopte zich tot een detective en kreeg te maken met niet te onderschatten misdadigers. Later, toen de reeks gebukt ging onder een gebrek aan inspiratie en herhalingen, werd het pad gezocht van de humor en werden de criminelen haast ongevaarlijk. Zo nu en dan werd de misdaad zelfs betrokken bij de stripscène.

De combinatie van dat alles brengt scenarist Zidrou in dit derde album van De nieuwe avonturen van Rik Ringers, waarin een boekje dat aanzet tot de perfecte moord Parijs in zijn greep heeft. Verwijzingen naar de stripscène zijn er vaak, met een glansrol voor Henri Vernes, schrijver van zo’n 200 Bob Morane-verhalen, waarvan er talloze werden verstript door uitgeverij Marabout. Ook die uitgeverij staat hier centraal.

Helaas werd het een rommelige mix tussen spanning en karikaturale scènes en grappen.

Het scenario zit vol goede bedoelingen, maar is te geforceerd, bevat enkele ongeloofwaardige scènes en een teveel aan stereotypen. Ook de rol van Ringers, zijn Nadine en commissaris Baardemakers zijn van een bedenkelijk niveau. Alsof ze op z’n best edelfiguranten mogen zijn. Nog zo’n nodeloze verschijning: Richard Leeuwenhart, de papa van Ringers. Zijn acte de présence is bij gesleurd, en hij verdwijnt even plots als dat hij gekomen is.

Knap getekend van Van Liemt, dat zeker, maar niet het beste Rik Ringers-verhaal. Al zal al wie de stripscène wat kent, grimassen bij de talloze verwijzingen en knipogen naar de Franco-Belgische strip- en uitgeefcultuur.

Uit bij Le Lombard.

Cognac 3: Het kerkhof van de druivenoogstmachines ★★★☆☆

Een macha, wordt Anna-Fanély door haar vrienden genoemd. Een misdaad- en oorlogsfotografe die in haar carrière zoveel lijken heeft gezien, dat weinig haar nog van slag kan brengen. Dat verandert wanneer ze in opdracht van National Geographic naar haar geboortestreek Charente reist voor een reportage over cognac. Daar wacht haar het verhaal van de dramatische dood van een jeugdvriendin. Gefrustreerd over de gaten in het politierapport besluit ze een eigen onderzoek te starten dat leidt naar een dubbele moord en louche distilleerders.

Met Het kerkhof van de druivenoogstmachines komt er een einde aan dit Cognac-drieluik, een verhaal dat speelt in de wereld van een geestrijk vocht waarvan naar verluidt elke vijf seconden een fles over de toonbank gaat. Scenarist Corberyan (De zang van de vampiers, 14-18, Dierenriem) is niet de eerste die een verhaal laat afspelen in milieu van de sterke drank. Wel de meest enthousiaste. Wellicht haalden hij zijn inspiratie bij Jean Van Hammes bierepos Meesters van de gerst. Nadien was het Corbeyran die een gelijksoortig, en in Frankrijk erg populair epos rond wijn en de Bordeaux-streek leverde: Châteaux Bordeaux.

Terwijl voorgaande titels zich eerder concentreerden rond het wijnimperium van zeker families, presenteert hij hier een echte thriller, een rechttoe-rechtaan whodunnit die speelt in de cognac-regio Charente. Tezelfdertijd krijg je als lezer, zonder dat je er erg in hebt, bevattelijke informatie over het dubbele destillatieproces, mandflessen, droesem of alambieken.

Net dat maakt van Cognac een originelere thriller. De scenarist kreeg duidelijk hulp van de vele distilleerders en wijnboeren zuid die regio (en bedankt ze daar ook voor), en ook de realistische tekenaar Luc Brahy (Imago Mundi) ging uiterst zorgvuldig te werk.

Corberyran levert slecht een klein kransje van spelers waaruit het niet zo moeilijk kiezen lijkt, maar door je op je verkeerde been te blijven zetten, brengt hij de nodige spanning en schwung in zijn verhaal.

Uit bij Silvester.

Het Wilde Westen 1: De lelietuin ★★★☆☆

Van een bescheiden, zelfs magere proloog zoals in zovele andere reeksen, heeft dit eerste deel van het nieuw vierluik Het Wilde Westen hoegenaamd geen last. De Franse scenarist Fred Duval (Carmen Mc Callum, Hauteville House) en zijn jonge collega François Cuperon gaan meteen verrassend van start met een adelijke moeder en dochter die een treinwagon opblazen en er met een goudschat vandoor gaan.

We schrijven het jaar 1865, wanneer de Amerikaanse burgeroorlog langzaam tot een eind komt. Wanneer mevrouw Granger en haar dochter Shannon een roofoverval plegen op de trein met aan boord het geld voor een nieuwe kerk in haar thuisstad, is dat met slechts één doel: een klein leger oprichten om haar man met geweld uit het zwaar bewapend Fort Mac Laglen van de Noordelijken te bevrijden. Want met de informatie waarover hij beschikt, kan de familie Granger nog rijker worden.

Ja, Het Wilde Westen lijkt een typische wraakstrip, maar het is een scenario met ballen. De scenaristen zijn op dreef door er allebei nevenintriges bij te sleuren die – zo hopen we – het verhaal nog meer vaart en spanning geeft. In feite is dit het verhaal van vier mensen die willens nillens met elkaar opgescheept zitten tijdens hun persoonlijke, wilde rit door een burgeroorlog verscheurd land. De realistische, maar ruwe tekenstijl van Fabrice Jarzaguet maakt het plaatje af. Als dit eerste deel al zo veelbelovend is, dan kijk je als lezer graag uit naar de volgende drie.

Uit bij Silvester.

Theodoor Cleysters 13: De laatste reis van de amok ★★★☆☆

Een fijn weerzien met een oude vriend: Theodoor Cleysters, een met prijzen overladen reeks die na een pauze van dertien jaar opnieuw verschijnt. Uit het niets. Onaangekondigd, als om de verrassing nog wat groter te maken. Met een onverzorgd stoppelbaardje, deze keer. Al heeft de zeerob niets van zijn charmes verloren.

De Franse auteur Frank Le Gall hield zich in al die jaren bezig met het creëren van een Robbedoes door… en het maken van een plaat, maar meer nog met een ambitieus project dat nooit het daglicht zal zien. (Le Gall: “Alle uitgevers hebben het geweigerd”). Cleysters verdween naar eigen zeggen nooit uit zijn systeem, en dus kwam hij met dit dertiende album: De laatste reis van de Amok.

Cleysters en zijn vriend November bevinden zich daarbij in Singapore, waar ze een bemanning ronselen om het door aartsvijand kapitein Crabb ingepikte kokosnoteneiland te bevrijden van de ongewenste bezoekers, en opnieuw gebruiksklaar maken voor plantage en handel.

Le Gall heeft zijn tekenstijl wat aangepast. Voor de liefhebbers: hij werkt met hetzelfde Amerikaans penseel dat wordt gebruikt door Robert Crumb en Milton Caniff. Zijn stijl is er krasseriger op geworden en leunt meer aan bij die van de nieuwere generatie Franse stripauteurs als Joann Sfar of Blain. Ook de inkleuring is anders. Werden deze reeks eerst ingekleurd door zijn ex-vrouw, dan is het nu de beurt aan zijn zoon Robin.

Nee, Le Gall is niet Frankrijks beste tekenaar. Bovendien is dit een flinterdun verhaal (Volgens Le Gall lijkt het op Ocean’s Eleven of Seven Samurai. Tja…) Los daarvan zijn het de dialogen, de opbouw en de sfeerschepping die van Theodoor Cleysters een excellente strip maken. Een trage strip wel. Wie instant spanning en sensatie verwacht is er aan voor de moeite. Deze reeks doet zich slechts mondjesmaat lezen. Niet te geloven dat je aan de lippen hangt van een papieren gast met een expressieloze kop. Maar Le Gall weet hoe hij een verhaal moet brengen. Een van de beste comebacks van de afgelopen jaren.

Uit bij Dupuis.