Waar staat Groen voor?

Groen is een progressieve, Vlaamse partij die, zoals de naam zelf ook al aangeeft, het milieu- en klimaatbeleid heel belangrijk vindt. Dat willen de groenen combineren met aandacht voor sociale rechtvaardigheid, gelijke kansen, mensenrechten en levenskwaliteit. 

Groen wil met andere woorden de planeet beschermen, maar wil dat doen door aandacht te hebben te hebben voor de zwaksten in de samenleving. De partij wil daarom een goede en betaalbare gezondheidszorg en de armoede aanpakken.  

Om dat alles te kunnen betalen, verwachten de groenen dat de rijkste mensen en de grootste vervuilers in de samenleving meer bijdragen. 

We vroegen aan de partij zelf wat haar drie belangrijkste standpunten zijn voor de verkiezingen van 9 juni:

1. Een eerlijk klimaatbeleid dat iedereen meeneemt. Groen wil fossiele subsidies afbouwen voor grote vervuilers en investeren in betaalbare groene energie van bij ons, energiezuinig wonen voor iedereen en meer natuur in je buurt. Jongeren, ouderen en mensen die moeilijk rondkomen moeten voor slechts 1 euro per maand het openbaar vervoer kunnen gebruiken.
2. Alle inkomsten – of die nu uit loon of vermogen komen – gelijk belasten. Met een miljonairsbelasting wil Groen ervoor zorgen dat ook de 1 procent rijksten eerlijk bijdragen.
3. Groen wil gelijke kansen voor iedereen: in het onderwijs, op de arbeidsmarkt, op de woningmarkt en in de brede samenleving. De partij strijdt ook tegen racisme en discriminatie.

Bekijk hier het volledige verkiezingsprogramma van de partij.

Groen is een relatief jonge, Vlaamse partij. Ze is pas in 1979 opgericht onder de naam Agalev, wat dan staat voor Anders Gaan Leven. Maar omdat de letters van een partijnaam wettelijk een betekenis moeten hebben, wordt het acroniem met een knipoog ingevuld als Anders Gaan Arbeiden, Leven En Vrijen. De partij vloeit voort uit de gelijknamige apolitieke Agalev-beweging van de jezuïet Luc Versteylen. Die pleit al langer voor natuurbehoud, maar ook voor soberheid en samenleven. 

In de loop van de jaren 80 maakt Agalev naam met grote betogingen tegen kernafval en kernwapens. Zo willen ze druk uitoefenen op de machthebbers om zaken te veranderen. Het gedachtegoed van de partij krijgt almaar meer vorm en belandt nog wat duidelijker in de progressieve, linkse, anti-autoritaire hoek.

Toch moeten we al naar het einde van de jaren 90 voor de eerst echt grote stap voorwaarts. Na relatief forse winst bij de verkiezingen van 1999 stapt Agalev in de paarsgroene regering-Verhofstadt I en in de Vlaamse regering-Dewael (de paarsgroene partijen + de Volksunie). 

Agalev probeert volop in te zetten op symbooldossiers, zoals de wet op de kernuitstap, een regularisatie van mensen zonder papieren of een antidiscriminatiewet. De partij denkt een mooi palmares te kunnen voorleggen, maar die kiezer heeft dat duidelijk niet gesmaakt: Agalev zakt in 2003 genadeloos onder de kiesdrempel.  

Dat betekent: geen enkele zetel meer in de Kamer en dus ook geen partijdotatie meer. Agalev moet daardoor een groot deel van zijn personeel op straat zetten.  

Tijd voor vernieuwing dus: de groenen willen af van hun geitenwollensokkenimago. Er komt een wissel aan de top van de partij, een nieuw inhoudelijk programma én een nieuwe naam: Groen! (dan nog met het uitroepteken, dat in 2012 zal verdwijnen). Met relatief succes: Groen! klimt in de jaren nadien weer boven de kiesdrempel uit en heeft weer volksvertegenwoordigers in Vlaanderen, Brussel, Europa en het federale parlement. 

Die gestage groei én de hernieuwde aandacht voor het klimaat hoopt Groen in 2019 volop te verzilveren. Maar de verkiezingen leiden slechts tot bescheiden winst. Toch waagt de partij zich voor het eerst sinds de blamage van 2003 weer in de federale regering-De Croo. Ook in Brussel levert Groen een minister.