Van keiharde hiphop tot platte dance: Nicki Minaj is geloofwaardig in al haar verschijningsvormen ★★★☆☆
Nicki Minaj maakt het haar fans graag makkelijk. Gedurende haar nog vrij korte carrière - ze is net tien jaar serieus bezig met haar kunst - ontwikkelde Minaj een serie persoonlijkheden waaruit de liefhebber een favoriet kan kiezen.
Er is een Minaj-van-de-straat, die geestig en messcherp rapt op keiharde underground-hiphop. Er is een money-Minaj, die opstaat als er wat te melden valt over geld, geld en nog eens geld. En dan zien we natuurlijk heel vaak een sexy-Minaj voorbijkomen, waarbij de Trinidadiaans-Amerikaanse megaster smakelijk verhaalt over alles wat een mens kan doen met een kont.
Minaj lijkt bij al die persoonlijkheden ook een eigen muzikaal genre te hebben bedacht en dat maakt de artieste ook wat ongrijpbaar. Dat blijkt eens te meer bij haar concert in de Amsterdamse Ziggo Dome, maandagavond, een van de laatste optredens van haar wereldwijde Nicki Wrld Tour. Dat is trouwens een tournee die wordt omgeven door technische ongemakken en halve schandalen. Soms ging een Europese show ineens niet door - terwijl de zaal al vol stond - omdat er ‘te weinig stroom’ voorradig zou zijn. Dat vonden haar fans niet leuk.
In Amsterdam lijkt alles goed te komen. De halfvolle Ziggo Dome kan opgelucht ademhalen als de zangeres slechts een uurtje te laat het podium opkomt, op de rug van een roze Pegasus. Ja, het wordt een knotsgek optreden dat inderdaad wat stroom zal slurpen.
In het eerste deel van haar hiphop-revue is de straat-Minaj aan het woord. De rapper maakt indruk met die heerlijke, kille, diep bassende track Hard White van haar nieuwe plaat Queen. En met bijvoorbeeld het semi-pornografische Feeling Myself, waarbij de zangeres zich trouwens óók laat bepotelen door haar dansers, in een Romeins hemelbed. Wat rapt Minaj hier indringend. Geef haar een beat - die soms, heel knap, alleen wordt gespeeld door een echte drummer - en Minaj pakt een concerthal in.
Daarna wordt het optreden wat diffuser. Na een korte onderbreking leeft Minaj zich uit in vrij platte dance en hits als Turn me on en Starships. Voor je gevoel sta je ineens naar een totaal andere artiest te kijken, al brult de concertzaal de dance-anthems net zo hartstochtelijk mee als die spijkerharde hiphop van een half uur eerder.
Dan volgt er nog een r&b-setje, met gevoelige pianoballades als Grand Piano en Save Me. Weer een andere Minaj. Maar de zangeres gunt haar publiek nauwelijks tijd om over te schakelen, daarvoor vliegen de tracks veel te snel voorbij. Minaj stopt bijna dertig tracks in een show van anderhalf uur, waardoor het optreden iets van een langgerekte medley krijgt.
Daardoor blijft Minaj in de Ziggo Dome ook wat oppervlakkig. Maar Minaj live is tegelijk een openbaring. Want je realiseert je bij een avondje Minaj toch ook dat de rapper en zangeres een ongelooflijke berg hits op haar naam heeft staan, in totaal verschillende muzikale stijlen bovendien. En ze is geloofwaardig in al haar verschijningsvormen. Dat is in Amsterdam een joelende ovatie en de lekker stampende toegift Super Bass waard.