De favoriete ochtendmuziek van Dalilla Hermans: "Ik schrijf het liefst met protestsongs op de achtergrond"

De trends op muzikaal vlak bezorgt uw persoonlijk algoritme u wel: de Sunday Morning Playlist bestaat vandaag voornamelijk uit klassiekers en tijdloze soul, afgeladen met zonnige harmonieën en zwoele stemmen. Verraderlijk zoet, want veel van de teksten waren niet bedoeld als liefdesliedjes, maar werden geschreven om de barricades stutten. “Je had me evengoed om een revolutionaire songlist kunnen vragen, die had ik zo klaar", vertelt Dalilla Hermans. "Tupac, Bob Dylan, Usher, Stevie Wonder, ... En ook vandaag worden er weer veel protestsongs gemaakt, naar aanleiding van Ferguson en Black Lives Matter. Wist je trouwens dat 'Happy Birthday' van Stevie Wonder over Martin Luther King gaat? Mensen gebruiken dat om 'gelukkige verjaardag' te zeggen. Hm."

"Er is veel goede protestmuziek die mij empoweret of inspireert; die zet ik vaak op om te schrijven. Ik had nooit gedacht dat ik voor iets op de barricades zou gaan staan, maar ik ben altijd allergisch geweest aan onrecht.”

De wekker is wakker

Het duurde een tijdje voor we Dalilla Hermans te pakken kregen voor een interview. Haar leven schakelde het afgelopen jaar in de hoogste versnelling, en van haar vrije tijd wil iedereen een stukje meepikken. “Ik ren de hele week door van lezing naar redactievergadering en terug. Het voornaamste is dat mijn drie kinderen 's ochtends aangekleed geraken, en voor de rest is het overleven tussen de hectiek. Ik hoef ook helemaal geen wekker meer te zetten, één van mijn kinderen heeft die taak overgenomen, en ze voert die elke ochtend met stip om 6 uur uit. Maar binnenkort gaan we eens op vakantie. Mijn man en ik. Niets leuker dan samen soezen, dat is véél te lang geleden.”

Dalilla is getrouwd met Willem Blontrock, leerkracht en rapper. De twee leerden elkaar kennen op een hiphopfeestje, waar Willem Dalilla al dansend geheel per ongeluk en onzacht een klets verkocht. “Uit enthousiasme, uiteraard! Mijn man en de meeste van mijn vrienden zitten in die hiphopscene en ik ben ermee opgegroeid. Hiphop gaat voor mij niet over de vijf rappers die ik ken, maar de muziek en de teksten die mij door het leven loodsen. Ik vind het frustrerend dat dat genre nog steeds zo'n slechte naam heeft. In de meeste media zijn wegwerpuitspraken zoals “hiphop is vrouwonvriendelijk en gewelddadig”, schering en inslag. Er zijn zo veel goede vrouwen in de hiphop, en zo veel mooie, diepe teksten. Lauryn Hill, Missy Elliott, Jean Grae, ...  The Miseducation of Lauryn Hill is één van de sterkste albums ooit gemaakt. En dat door een rappende vrouw, en geheel zonder geweld of misogynie. Hiphop wordt tegenwoordig gelukkig iets serieuzer genomen. Als je vroeger zei ‘ik ben een rapper’, werd je uitgelachen. Dat is eindelijk aan het veranderen.”

Vooroordelen zijn haar op vlak van muzikale smaak volledig vreemd. Naar ze zelf zegt, is het omdat ze nooit naar de radio luistert. Op een boekvoorstelling was ze onlangs met enkele andere auteurs naar wat afrobeat aan het luisteren, toen er een fijn Congolees nummer voorbijkwam. 'Boa Me', heet het, en er deed een blanke stem mee. Wist zij veel dat het Ed Sheeran was. "Sheeran heeft dat nummer totaal niet geclaimd, zelfs in de clip is hij eigenlijk bijzaak. Het is verre van appropriating, hij profileert zichzelf als niks meer dan een zijnoot. En ik vond dat meteen een heel graaf nummer. Zolang het maar met respect voor elkaar gebeurt, is die mix van verschillende culturen altijd een verrijking.”