Luca Brecel was klaar om de wereld te veroveren. Op zijn eerste tornooizege in China volgden in de nazomer van 2017 nog twee halve finales. Een vaste stek in de top 16 en een ticket voor de Masters en het WK vormden de verdiende beloning, op zijn 22ste hoorde Brecel er al helemaal bij. Een verloren keu op de luchthaven van Bejing en een weerbarstige schouder riepen de veroveringstocht echter abrupt een halt toe. Ze lagen mee aan de basis van een zware terugval in 2018. Eentje die Brecel gelukkig ook deed nadenken.Met dank aan zijn vriendin Gaelle, het samenwonen versnelde het volwassen worden. Hun relatie bracht regelmaat in zijn leven en een extra dosis beroepsernst aan de snookertafel. Omdat de wedstrijden mekaar op het huidige profcircuit zo snel opvolgen en vaak nog eens aan de andere kant van de wereld gespeeld worden, ligt het niet voor de hand om jezelf vast te pinnen aan een vaste trainingsroutine. Die bleek helemaal weg te zijn.

Dat de knop nu lijkt omgedraaid, is de belangrijkste stap in het vervolg van ‘expeditie wereldtop’. Het WK kwam duidelijk te vroeg, voor een zege in het Crucible heb je naast mentaliteit ook kwaliteit nodig. “We komen van heel ver”, vertrouwde manager Fung ons gisteren nog toe.

De vastberadenheid waarmee Brecel naar de toekomst kijkt, doet echter het beste verhopen. Temeer omdat hij een stevige duw in de rug krijgt van het systeem. In het snooker geldt het principe van the winner takes it all. Regelmaat wordt niet beloond, uitschieters wel. Op een tweejaarlijkse ranglijst kan je lang teren op een tornooizege, zodat je een dip best kan overleven.

Op voorwaarde dat de dip geen langdurige crisis wordt. Daarom staat Brecel voor een cruciale lente. Krijgt hij zijn witte bal voor de zomer opnieuw onder controle, dan kan hij op zijn 23ste doorstuwen richting top.

Makkelijk wordt dat niet. De druk wordt alleen maar groter, ervaring moet het verdwijnen van de jeugdige onbevangenheid compenseren. En vooral: de liefde voor het spelletje, die weer is opgeflakkerd, mag niet vervliegen.