Eens de overwinning binnen was, kon je de bloeddorst zien in de ogen van De Wever en de grijnslach bij zijn legionairs
Mark Coenen, adviseur en opleidingshoofd van de Hasseltse hogeschool PXL, gaat op de wandel met de week.
“Lokale verkiezingen”, sprak Wouter Beke in Knack, “je moet eigenlijk zot zijn om mee te doen.”
Sinds vorige zondag weten we dat je eigenlijk ook zot moet zijn om te gaan stemmen.
Op 14 oktober hebben we naast de fanfare van de mank lopende democratie of wat er nog van overblijft ook de uitvaart van de politieke liveverslaggeving meegemaakt.
De vijand waren niet de Ostrogoten maar de persmuskieten, want het was payback time
Al van ’s ochtends werden we platgeslagen met prutreportages over hoe en waar de Bekende Politici gingen stemmen. Geen enkele lokale mandataris of onafhankelijke van de burgerlijst kwam in beeld: altijd diezelfde vermoeide koppen van ‘de brigade der particraten’.
Daar hadden ze bij de VRT hard en lang over nagedacht, want als er één dag is waarop ons belastinggeld moet opbrengen, dan is het wel de dag van de verkiezingen.
“Pieter-Jan, vandaag is het aan jou om je voor de ogen van gans Vlaanderen belachelijk te maken op dusdanige manier dat jouw kleinkinderen nog zullen worden uitgelachen op de speelplaats”, sprak de hoofdredacteur plechtig. “Jij mag voor ons Bart De Wever volgen. Proficiat!”
De Wever, de Nemesis van Deurne, kon zijn lol niet op. Beetje treiterig dollen met de journalist die voor zijn huis stond te schilderen en eigenlijk niets te vertellen had: al op de middag was zijn wraak zoet.
En toen moest het hoogtepunt nog komen: de mars op de discotheek aan het Straatsburgdok. In zijn rug de filmploeg van Jambers, in zijn gezicht de anderen.
Als een sprinkhaan aan een touwtje probeerde Pieter-Jan de nieuwe god van Oude God wat uitspraken te ontlokken. Hij werd vlakaf in zijn gezicht uitgelachen door de verse verkozenen des volks die een zogenaamde testudo vormden voor hun leider. Dat woord bezigde de leider zelf.
Zijn acolieten konden hun lol niet op, al wist driekwart niet wat het woord betekende.
Een testudo is blijkbaar een formatie die in de tijd van de Romeinen gebruikt werd om ten aanval te trekken. Daarbij gebruikten de soldaten hun schild om zich te beschermen tegen de pijlen van de vijand. De testudo van De Wever baande zich 2.000 jaar later een weg, live op tv. Ontzet keken wij toe.
De vijand waren niet de Ostrogoten maar de persmuskieten, want het was payback time.
Vier weken lang hadden ze zich op tv het bloed onder hun nagels vandaan laten halen, met tendentieuze interviews en gauchistische reportages en die cynische zwartmakerij van Zinzen en Van Cauwelaert. Bart was zelfs een keer naar de oogarts gemoeten, omdat zijn ogen bijna uit zijn oogkassen waren gerold bij alweer een boertige vraag van Phara.
Maar nu de overwinning binnen was, kon je de bloeddorst zien in de ogen van de leider en de grijnslach op de gezichten van zijn legionairs. Pure dedain: dat las je in hun wegkijkende blikken. De camera registreerde meedogenloos. Uitlach-tv.
Het was een afgang die minuten duurde. Zonder twijfel het meest gênante tv-moment van het jaar.
Terwijl de uren daarvoor De Vadder en Tanghe en Wauters en Pattyn in hun respectieve tv-studio’s wél niveau haalden en de kijkers wél als volwassenen hadden toegesproken.
Deze verpaupering van het politieke liveverslag is elke omroep, maar zeker een openbare, onwaardig. Het heeft niets meer met journalistiek en duiding te maken, maar alles met platte sensatie en misbegrepen druk van de concurrentie.
Die concurrentie maakte dan weer een prachtige fictiereeks over de verkiezingen, geregisseerd door de Vlaamse Coppola, Paul Jambers.
Ik dacht eerlijk gezegd dat ik naar The Wolf of Wall Street zat te kijken, afgelopen donderdag op VTM.
Topacteurs hoor, die politici, één voor één.
Daar gaan ze later nog ver mee komen.
