Vader Kompany wordt eerste burgemeester van Afrikaanse origine: "België boekt vooruitgang"

We spreken Pierre Kompany tussen de eerste post-electorale vergaderingen en het verorberen van een sandwich. Une journée de fou zegt hij, want hij wordt gesolliciteerd door vele binnen- en buitenlandse journalisten, fotografen en cameralui.

Hij voegt er meteen aan toe dat hij heel goed begrijpt waarom hij nu in het middelpunt van de belangstelling staat. “Veel mensen zijn opgetogen over het feit dat België voor het eerst een burgemeester heeft van Afrikaanse origine. Ik aanvaard en deel die blijdschap en ik ben er ook fier op. Dit was een lange strijd, ik heb veel energie geïnvesteerd om op dit punt te komen. Het zegt ook iets over de vooruitgang die ons land boekt. Telkens als buitenlandse journalisten me bellen, benadruk ik dat laatste punt. België boekt vooruitgang en ik ben tevreden dat ik een deel mag zijn van dat verhaal.”

Veel mensen zijn blij dat u verkozen bent, maar stellen zich ook de vraag waarom het zolang geduurd heeft vooraleer een persoon van Afrikaanse origine het tot burgemeester schopte.

“Ik begrijp die bezorgdheid, maar je mag de historische context niet vergeten. Congolezen als ik kwamen in de jaren 70 en 80 naar België omdat ze op de vlucht moesten voor de dictatuur van wijlen president Mobutu. De meesten van ons dachten er aanvankelijk niet aan om zich permanent in België te vestigen en we waren heel intensief met de politieke situatie in ons land bezig of met onze familie die was achtergebleven. In ons achterhoofd leefde voortdurend het idee: ‘Wanneer kunnen we terugkeren? Wanneer is die dictatuur voorbij?’

“Maar Mobutu bleef nog jarenlang aan de macht en het was pas na verloop van de tijd dat veel Congolezen tot de slotsom kwamen: ‘Oké, we zijn nu al zolang in België, onze families hebben hier wortel geschoten, het is misschien beter dat we in België blijven.’ Dat verklaart waarom de Congolese gemeenschap zich eerder traag voor de Belgische politiek is gaan engageren.”

Geldt dat ook voor u? U bent toch al een hele tijd politiek actief?

“Klopt, maar mijn verhaal is toch wel gelijklopend met dat van vele Congolese vluchtelingen. Zowel in Kinshasa als in Lubumbashi kwam ik hardhandig in confrontatie met het Mobutu-regime, ik zat onder andere vijftien dagen vast in een militair kamp. De politiek dreef mij het land uit en toen ik in België arriveerde, moest ik noodgedwongen veel energie investeren in het verkrijgen van papieren: we leefden aanvankelijk op tijdelijke verblijfstitels, we ontvingen op een bepaald moment ook een bevel om het grondgebied te verlaten, dat kostte allemaal heel veel tijd.

“Op dat moment was ik misschien ook iets te veel een Che Guevara om mij met de Belgische politiek bezig te houden: te veel rebel, te weinig politicus. Maar later werd ik huisvader, kreeg ik drie kinderen en concentreerde ik me vooral op mijn gezin. In die jaren werd ik ook rustiger. Er kwam meer stabiliteit en na een tijdje was er ook meer tijd en zin om me voor de Belgische politiek te engageren.”

U wordt burgemeester van Ganshoren, een deelgemeente van het fascinerende maar ook ingewikkelde Brussel. Met welke beleidsprioriteiten gaat u aan de slag?

“U weet dat Ganshoren aan een bijzonder drukke en vervuilende invalsweg ligt, de Keizer Karellaan. We moeten dringend met het Brusselse gewest onderhandelen over mobiliteit en fijnstof. Dat is een van de eerste zaken die de inwoners van mijn gemeente van me eisen en ik zal daar zo snel mogelijk werk van maken. 

"Ten tweede wil ik een burgemeester van het terrein zijn die de verschillende generaties en de verschillende gemeenschappen met elkaar verbindt. Zo wil ik de senioren uit hun isolement halen door ze meer te betrekken bij de jongeren. Vraag me niet naar theoretische recepten; daaraan doe ik niet mee. Ik wil dit op het terrein doen, door letterlijk mensen aan elkaar voor te stellen en met elkaar in contact te brengen.”

Een vraag die u dezer dagen ongetwijfeld vaak voor de voeten geworpen wordt: in hoeverre was de faam van uw zoon Vincent Kompany belangrijk voor uw overwinning?

“Oh, ze stellen me die vraag al meer dan tien jaar en mijn antwoord is steeds hetzelfde. De inwoners van Ganshoren zijn niet gek, zij eisen concrete resultaten van een politicus. Ze stemmen op mij om wat ik presteer en voor mijn bijdrage aan de samenleving.

“Iets wat ik wel aan mijn drie kinderen te danken heb, is dat ze alle drie van jongs af aan heel actief waren in sportclubs. Op die manier heb ik langs de zijlijn vele honderden ouders leren kennen die me vertelden over hun leven, hun problemen en hun dromen: erg belangrijk voor een politicus.”

U bent geboren in de Oost-Congolese stad Bukavu, een stad die meermaals het middelpunt was van de bloedige oorlog in de Kivu’s. In hoeverre is dat belangrijk voor uw werk als Belgisch politicus?

“Die band is uiteraard intens. Ook dokter Denis Mukwege is van Bukavu en toen die twee weken geleden de Nobelprijs voor de Vrede kreeg, raakte me dat diep. Wij steunen dokter Mukwege al heel lang. Maar ook het feit dat mijn moeder van Bukavu is en mijn vader van de Kasaï-regio bepaalt wie ik ben: ik ben een kind van twee mensen die tot verschillende gemeenschappen behoren maar die elkaar toch gevonden hebben. Dat aspect is zeer belangrijk voor mij, ook voor de uitoefening van mijn burgemeesterambt.”