Het was onder haast zomerse omstandigheden dat omstreeks tien uur vanochtend het peloton in de binnenstad van Milaan, in de schaduw van Castello Sforzesco, de straat werd opgestuurd voor bijna driehonderd kilometer. Aan favorieten geen gebrek: Alaphilippe, Viviani, Ewan en Sagan. Maar ook landgenoten als Van Avermaet, Naesen, Gilbert en Stuyven. Enkel wie zijn temperament het best in bedwang zou kunnen houden, maakte aan het einde van de rit een kans om als winnaar de handen in de lucht te steken.

Een lange dag in het zadel dus maar dat schrikte tien renners niet af. In twee schuifjes kwam al héél snel in de wedstrijd de vroege vlucht tot stand. Geen landgenoten, wel vier renners van Team Novo Nordisk, het Amerikaanse team met alleen maar renners met diabetes in de rangen. De bedoeling van het wielerteam is om de ziekte onder de aandacht te brengen. Missie geslaagd!

Tien minuten

Het keuvelende peloton liet aanvankelijk begaan zodat het tiental een maximale voorsprong van tien minuten bij elkaar kon fietsen. Te weinig om ook maar één enige kans te maken, dat wisten de vluchters ook. Temeer daar in het peloton het tempo stelselmatig werd opgedreven.

De Turchino was de eerste hindernis van de dag, al leek niemand dat te merken. Eens over de Turchino werd in het peloton het tempo stelselmatig opgedreven door de ploegen van de favorieten. Deceuninck - Quick Step, Bora hansgrohe, UAE en Lotto-Soudal zetten ieders een mannetje aan de kop van het peloton zodat de voorsprong van de leiders al snel zakte tot onder de vijf minuten. Het goede weer, de nabijheid van het strand… Het peloton had er duidelijk geen oog voor en raasde, gejaagd door de wind, over de Via Aurelia in een rotvaart naar de finale met de verschillende capi’s, de Cipressa en uiteindelijk de Poggio, de laatste helling met de top op iets minder dan zes kilometer van de finish.

Overeind blijven

Maar om de Poggio te halen, moet je vooral overeind blijven. En dat lukte deze keer wonderbaarlijk wel. Zonder noemenswaardige valpartijen bereikte het peloton de zone van de heuvels. Eerst de verwaarloosbare Capi’s, daarna de Cipressa. Het was vooral daar dat een eerste schifting werd verwacht. Wie zou, gedragen door een zachte maar ook een voor vluchters noodzakelijke rugwind, voor de eerste gensters zorgen? Of zou een team erin slagen het tempo zodanig hoog te houden dat aanvallen niet de minste zin had? Vraagtekens en net dat maakt Milaan - Sanremo zo speciaal.

Ook in de kopgroep voelde ze het peloton naderen. Voor de Oostenrijker Schönberger (Nero Sottoli) het signaal om te versnellen. De Italiaan Masnada (Androni) reageerde gepast en nam de aanval van de ambitieuze Oostenrijker over. In het peloton nam de nervositeit toe en probeerden zowat alle ploegen hun favorieten in ideale positie aan de voet van de hellinkjes af te zetten met daarbij een alweer opvallende rol voor tempobeul Tim Declercq. De hardrijder van Deceuninck - Quick Step trok haast bijna op zijn eentje het peloton op een lint.

De Cipressa, daar moest de finale beginnen. Masnada werd ingerekend, Astana dicteerde het tempo zonder dat er werd aangevallen. Niemand leek echt een risico te willen nemen. Valverde en Gilbert plaatsten zich wel vooraan het peloton maar eerder uit voorzorg voor de gevaarlijke afdaling. Van de echte spurters leek enkel Dylan Groenewegen in de problemen te geraken.

Een Cipressa zonder aanval, dat beloofde voor de Poggio. Althans, dat hoopten de wielerliefhebbers. Niets fout met een massaspurt maar een beetje actie, daar zat iedereen toch op te wachten. Die kwam er in de technische afdaling van de Cipressa. Niccolo Bonifazio (Direct Energie) liet zich als een slechtvalk naar beneden vallen. Maar de Italiaan kreeg niemand in steun en wist meteen dat hij in de aanloop naar de Poggio zou worden ingerekend.

De Poggio dan maar! De aanval kwam van Simon Clarke maar topfavoriet Alaphilippe nam over. De Fransman geraakte echter niet weg en kreeg op de top van de Poggio zes man in zijn wiel met daarbij ook Oliver Naesen en Wout van Aert. Een aantal renners kwam nog terug, Trentin probeerde nog iedereen te verrassen en Van Aert reageerde ook. Toch werd er gesprint en in die sprint stond er geen maat op topfavoriet Julian Alaphilippe voor Oliver Naesen en Kwiatkowski.