Harry Styles in het Sportpaleis: ontkoppeld en ontketend ★★★☆☆
Na zijn passage in Antwerpen is er geen twijfel meer mogelijk: Harry Styles heeft een verleden als mooiboy van One Direction, maar een toekomst als Harry Styles.
"Ik begin al te huilen", kirt een blondine van extase wanneer de tram het station van het Sportpaleis nadert. "Waarom? Hij gaat je echt niet aanraken", repliceert haar vriendin doodserieus. Hard. Bikkelhard.
Harry Styles was in het land en dat was duidelijk te merken aan de duizenden ontspoorde (tiener)harten in de regio Merksem. Hysterie alom, en wij begrijpen waarom. Het gebeurt nu eenmaal niet vaak dat een kwart van One Direction zijn stembanden komt losgooien in een zaal in uw buurt. De Britse zanger ontkoppelde zijn wagon (tijdelijk) van de boyband, en dat solotraject gaat ‘m goed af. Styles dendert nog steeds als een ontketende tgv door het landschap.
Harry Styles speelde het schizofrene type.
Het popicoon had de match al voor de aftrap gewonnen. Bij elke halve beweging op het beeldscherm pleegde een tsunami van gekrijs een overval op onze trommelvliezen. En toen stond hij daar. Harry Styles huppelde in een wijnrood pak over het podium om het Sportpaleis uitgebreid te begroeten. Sluw. Hij vroeg en kreeg zijn staande ovatie nog voor hij een noot had gezongen.
The Stones
Met ‘Only Angel’ gooide de Brit er meteen een belangrijke troefkaart tegenaan. Het had zomaar een statement kunnen zijn: openen met een song die niet zou misstaan tussen stoffige demo’s van The Rolling Stones om het verleden en de fletse softpop van One Direction definitief de rug te keren. Uitstekend. Het was overigens een eeuwigheid geleden dat een koebel met zoveel bravoure een nummer droeg.
‘Woman’ was ook een voltreffer. Die eerste twee songs legden meteen Styles’ zwak voor seventiespop met kleerscheuren bloot, en het zou niet de laatste keer zijn dat de zanger naar het verleden zou knipogen. Je zag en je hoorde iemand die een ode aan zijn muzikale helden bracht. Harry Styles speelde in het Sportpaleis het schizofrene type dat op anderhalf uur tussen David Bowie, Glen Hansard, Charles Bradley en Mick Jagger switchte.
Een kortere set en minder covers zouden Styles een beter rapport opleveren.
Was het een pose? Of kampt het lid van One Direction simpelweg met een identiteitscrisis? Er valt over te discussiëren, maar de songs die hij bracht waren wel gewoon goed, met sporen van indie, folk, pop en rock. ‘Carolina’ was half The Beatles, half The Hollies en ‘Two Ghosts’ leek recht uit de catalogus van The Swell Season gestapt. Het was niet altijd even origineel, neen, maar er zijn slechtere artiesten om de mosterd te halen.
Harry Styles raasde aan een ijltempo door de avond, al kende zijn soirée in Antwerpen dus ook zijn mindere momenten. ‘Ever Since New York’ was ons iets te klef, en het beperkte oeuvre van de Brit zorgde ervoor dat hij naar covers greep die zelden de originele versie overstegen. Een kortere set zonder de kabbelende, licht slaapverwekkende versies van ‘Just a Little Bit of Your Heart’ (van Ariana Grande) en ‘Stockholm Syndrome’ en ‘If I Could Fly’ (beiden van One Direction) hadden Styles ongetwijfeld een beter rapport opgeleverd.
Jukbeenderen
Styles presenteerde zich in het Sportpaleis als de perfecte frontman, eeuwig koorddansend tussen charme en nonchalance. De twintiger leek recht uit een catalogus van Gucci te komen, met zijn kostuum en die jukbeenderen die later een plek zullen krijgen in een museum. Maar hij gedroeg zich verder niet als een posterboy, eerder als Alex Turner met een verleden dat hij liever kwijt dan rijk is.
Het was ook bewonderenswaardig te zien hoe Harry Styles zijn wereldtournee aanpakt. Zónder confettikanonnen of een hysterische lichtshow, maar sober, met een uitstekende band – aangevoerd door drummer Sarah Jones – die moeiteloos tussen verschillende genres pendelde. Hoe ze ‘What Makes You Beautiful’, een hitsingle van One Direction, omvormden van radiopop tot soulfunk was excellent. Het zal u verder niet verbazen dat Styles’ doorbraaksingle en het Bowiesque ‘Sign of the Times’ een van de orgelpunten was. Maar punten scoren deed de Britse popster pas echt door ‘The Chain’ van Fleetwood Mac naar zijn hand te zetten vooraleer af te sluiten met een verschroeiende versie van ‘Kiwi’.
Iedereen die hem bezig zag in Antwerpen is het erover eens: er schuilt een talent in die man. Als hij zijn eigen stem vindt en volgt en de (meeste) covers overboord gooit, vult hij binnenkort twee, drie of vier Sportpaleizen. De smaakpolitie zal het niet graag horen, maar: Harry Styles heeft wel degelijk een toekomst als Harry Styles.