'De ideale wereld' kampt met een klein en een groot probleem

Je zou kunnen stellen dat één van de functies van late night-televisie is dat mensen voor het scherm in slaap vallen. Bij een satirische show als De ideale wereld zou dat anders moeten liggen.

Toch overkwam het me deze week, en niet voor het eerst, dat ik ergens halverwege indommelde en pas weer wakker schrok toen Wim Helsen de dag nog een mooi krulstaartje gaf in Winteruur.

Ik heb De ideale wereld hoog zitten. Op zijn hoogtepunt biedt de show van Jan Jaap van der Wal & co van het allerbeste wat er op de Vlaamse buis te bekijken valt. Altijd kan er wel wat ontploffen.

Het punt is dat die hoogtepunten almaar schaarser lijken te worden. Er is De Woordvoerder natuurlijk, die geestig blijft, maar zelfs daar voel je stilaan dat de vervaldatum van de grap onherroepelijk dichterbij komt. Het is namelijk altijd dezelfde grap.

Omhulsel

De ideale wereld kampt met een klein en een groot probleem. Het kleine probleem is dat de show, blijkens ook de matige kijkcijfers, niet meer werkt als een klassiek tv-programma. Het programma is nog slechts een omhulsel voor gags, die digitaal elk afzonderlijk hun weg vinden naar een jong publiek. Dat hoeft geen ramp te zijn, je zou het zelfs hedendaags kunnen noemen.

Het tweede probleem is ernstiger. De spoeling van goeie sketches is dun. Zeker de verse moppen zijn te wisselvallig. Als je over de politieke crisis enkel een bordschema weet te bedenken dat eindigt in een grote knoeiboel dan ben je te gauw tevreden. En dan valt een mens, na een drukke werkdag, dus al eens in slaap voor de televisie.

Schrappen en schaven

De redactie van De ideale wereld is jong, veranderlijk en vooral beperkt in omvang. Elke komiek zal bevestigen dat je veel moet schrappen en schaven om één parel over te houden. Die luxe heeft De ideale wereld niet altijd.

Het goede nieuws is: dat valt op te lossen. Waarom je die productiedruk opleggen om wekelijks twee programma’s af te scheiden. De redactioneel wellicht beter bestafte Zondag met Lubach neemt vrede met één aflevering van een halfuur per week en lange pauzes tussenin. Die ene show moet er dan wel knal op zijn. Dat lukt Arjen Lubach aardig.

Waarom je handicap dus niet in je voordeel omkeren? Doe zoals Lubach. Concentreer je op één explosieve, spraakmakende show per week. Ga daarmee niet in de daluren van Canvas zitten, maar eis je plek op in de primetime van Eén. Op zondag, waarom niet? Op dat moment vallen er daar wel wat kijkers wakker te schudden.

De ideale wereld, elke dinsdag en donderdag op Canvas, na 22 uur.