Paul Alexander werd geboren in 1947. Een periode waarin het poliovirus, ook bij ons, veel slachtoffers maakte. Kinderverlamming werd het ook wel genoemd . Slechte huiselijke hygiëne - het virus wordt via uitwerpselen doorgegeven - zorgde voor een razendsnelle verspreiding.

Door de ziekte ontstak het ruggenmerg en verzwakten de spieren. De uitwerking was niet altijd identiek: sommige kinderen kregen misvormingen aan de benen, andere aan armen en handen. Bij de meest ongelukkige slachtoffers verzwakte de borstspier en het middenrif. Gevolg: een zeer moeilijke ademhaling.

“Ik was zo’n ongelukkig kindje”, zegt Paul Alexander. “Mijn borstkas was zodanig verzwakt dat ademen amper nog ging.”

Maar er was een oplossing: de ijzeren long. Simpel gesteld: een immense koker waarin door luchtdrukverschil de borstkas rijst en daalt, waardoor de patiënt via de mond lucht in- en uitademt. In zo’n machine ligt Paul Alexander al 65 jaar. “In het begin waren we met heel veel. Ik herinner me nog het eerste ziekenhuis. Daar was een zaal met wel zeker 50 kinderen, allemaal in onze ijzeren long.”

De machines maakte veel geluid. Daarom schoven de verpleegsters ze dicht bij elkaar, zodat de kinderen met elkaar konden praten. “Maar als kind heb je elkaar niet zoveel te vertellen”, zegt Paul Alexander. “Wij bedachten liever spelletjes. Niet dat we met onze handen konden spelen. Alleen ons hoofd was vrij. Dat was genoeg voor een spelletje om ter verst spuwen. In de spiegels boven ons hoofd, zagen we wie er gewonnen had.”

Niet geschikt voor alternatief

Niet alle kinderen moesten continu in de ijzeren long liggen. Met medicatie konden sommigen op de duur toch weer voldende zelfstandig ademen. Anderen waren geholpen met een nieuwe therapie van overdruk beademing: zij kregen een machientje op je borstkas dat via een maskertje of een tube lucht in en uit de longen pompte.

“Maar voor mij golden die alternatieven niet”, zegt Paul Alexander. “Mijn luchtpijp is te zwak om te intuberen en mijn ruggengraat is te krom. Ik ben dus levenslang veroordeeld tot de ijzeren long. Voor zover ik kon nagaan, zijn er in heel de Verenigde Staten nog twee vrouwen die ook voor de rest van hun dagen tot de ijzeren long zijn veroordeeld.”

Naar de universiteit

Paul Alexander groeide in zijn ijzeren long uit tot een intelligente jonge man. Met een juridische geest. Dus ging hij aan de universiteit van Texas rechten studeren. “Ik installeerde mijn ijzeren long in de slaapzaal van campus. Via een intercom kon ik de lessen volgen. Op de duur was iedereen nieuwsgierig naar dat wezen in die ijzeren kist in de kelder van de unief. Ze kwamen kijken en we sloten vriendschappen.”

Vier jaar geleden sloeg Paul Alexander in paniek. Hij had een brief gekregen van een de producent van zijn ijzeren long. De firma was overgenomen en de nieuwe eigenaar zou de ijzeren longen niet meer nakijken.

“Ik begon als een gek het internet af te schuimen naar tweedehandse ijzeren longen. Ze lagen in stallen en op zolders te roesten. Al wat ik vond, kocht ik”, vertelt Paul Alexander, “kwestie van genoeg reservestukken te hebben.” Maar onlangs kreeg Alexander heuglijk nieuws. “Ik heb ik na een oproep op YouTube al een technicus gevonden die het onderhoud kan doen. Ik ben weer wat geruster”, klinkt het.