Een trio met twee mannen en een vrouw? Daarvoor moesten de heren strikte regels afspreken

‘Zolang de degens maar niet kruisen!’ Ik weet niet meer precies welke serie ik aan het kijken was maar het is een flink aantal jaar geleden en er kwam een trio in voor. Een ander soort trio dan ik gewoon was. Twee mannen, goede vrienden denk ik, keken elkaar even aarzelend aan en waagden de sprong. Een verre vrouwelijke kennis had hen met een gulzig vingertje naar de slaapkamer gewenkt. Zij was klaarblijkelijk van het sletterige type, zo signaleerde de scène. Ze droeg namelijk een rode, aan haar lijf plakkende jurk in een goedkope, elastische stof.

Voor er gesprongen werd, moesten de heren een paar regels afspreken want, dat voelde je aan alles, dit was een netelige situatie. Je kon zo’n man-vrouw-mantrio natuurlijk mooi afstrepen op je lijstje met seksuele prestaties. Er een stevige anekdote uitpersen voor wanneer je met je maten op café zit en een whisky te veel op hebt: ‘We hebben afgewisseld, haar om de beurt genomen. Op een gegeven moment zelfs tegelijk!’

Gevarenzone

Maar het is ook een gevarenzone. De populaire cultuur noemt deze constellatie niet voor niks een duivelsdriehoek. Breng hem tot een goed einde en je scoort heteromannelijkheidspunten, faal ergens onderweg en je geaardheid kan onder vuur komen. Strikte regels dus, die zijn er nodig. Maak geen oogcontact met de andere man, bepotel hem niet en bovenal, zorg ervoor dat jullie penissen nooit of te nimmer kruisen. De mannenlijven zijn hier niet voor de hartstochtelijke aanrakingen. Of om elkaars aanwezigheid te voelen.

Een lachband. Dat was wat er onder deze scène draaide, geloof ik. Heel anders dan hoe alle andere trio’s die ik eerder al gezien had in beeld werden gebracht. Meestal werden die vergezeld van zwoele jazzmuziek, satijnen lakens, sfeerverlichting, verstrengelde vrouwenbenen. Twee dames die elkaar liefkozen en wulps kronkelen voor een mannenoog.

Toch trilde er een vergeten snaar. Ik zag mezelf zitten op de betonnen banken van de speelplaats samen met mijn vriendinnetje. Zij was verliefd – of zoiets – op Elias, en ik op Kobe. Of omgekeerd, ik weet het niet meer en het deed er allemaal niet zo toe. Wat ik me wel nog herinner is dat we ons heelder pauzes vermaakten met ons in te beelden hoe Elias en Kobe elkaar kusten. En ook wel, hoe wij Elias en Kobe commandeerden om elkaar te kussen. Niet omdat we daarmee moesten lachen maar omdat we het er erg warm van kregen. Hoe ze elkaar met hun pezige tienerjongensarmen zouden vastgrijpen. Hun monden elkaar zoeken. De fijne blonde snorhaartjes over elkaar wrijven. Eerst een beetje onwennig, dan vol overtuiging. We deden het ook met onze idolen. Fanfiction avant la lettre. Hoe de bronzen ogen van keizer Commodus uit Gladiator schuin oplichtten wanneer hij een verdwaalde Jeff Buckley in zijn slaapvertrekken vond. Ik vraag me nu af of mijn vriendinnetje ook wel eens gay porn zocht wanneer ze de computer voor zich alleen had.

Dat is waar wel meer vrouwen, en mannen, naar verlangen, merk ik. In hun verbeelding, hun kunst, of in de praktijk. Niet de benauwde bedoening uit die serie waarbij mannen angstig en afstandelijk zijn, vrouwen een anekdote. Ze zijn op zoek naar een ander recept met dezelfde ingrediënten. Een man-man-vrouwtrio waarbij iedereen ernaar verlangt elkaar te beroeren. Geen duivelsdriehoek, maar een innig triumviraat.