Direct naar artikelinhoud
Column

Ik heb soms het gevoel dat ik geboren ben met Red Bull in mijn bloed, alsof er cocaïne in de lucht hangt waar ik kom

Ik heb soms het gevoel dat ik geboren ben met Red Bull in mijn bloed, alsof er cocaïne in de lucht hangt waar ik kom
Beeld Geerst Joostens

Dominique Persoone, de Indiana Jones der chocolatiers, runt The Chocolate Line in Brugge en Antwerpen en een cacaoplantage in Mexico.

Vorige week ben ik op stap geweest met mijn mama. Gezellig ­aperitieven en een mulletje, heerlijke qualitytime. Tijdens ons gesprek vertelde ze me dat ze zo’n pijn had aan haar hals en dat ze stijf was. Niets hielp en haar kinesiste was met bevallings­verlof. Ikzelf heb regelmatig hoofdpijn en na een bezoek aan de dokter bleek dat het gevolg te zijn van vastzittende spieren in mijn nek.

Ik had ooit een heerlijke massage in Thailand, maar heb nooit in ons land die kwaliteit teruggevonden. Tot een paar maanden terug. Fabby had als verrassing een afspraak gemaakt in een Thais massagesalon in Brugge en ik ben verslaafd geworden. Mijn adres is niet het zoveelste donkere salon dat Thais wil ogen, maar waar je in werkelijkheid ­gemasseerd wordt door Chinese meisjes die er niets van kennen. Neen, het is een echt salon, waar in grote letters staat: ‘No happy ending’. Je krijgt er eerst een voetbadje met lauw water en citroenschillen en daarna de beste massage ooit.

Toen ik mijn moeder na een paar glazen wijn kon overtuigen, heb ik vlug een berichtje gestuurd naar de bazin. De volgende ochtend ­konden we al gaan. Mijn ma keek me recht in de ogen en met een kleine glimlach zei ze: “Jezus, jij bent een echte pusher!” Nu, het is niet de eerste keer dat ik dat hoor, en ik weet niet of het woord ‘pusher’ positief of negatief bedoeld is. Maar ik probeer mensen een duwtje te geven, hen die laatste stap te doen nemen. Dat komt soms wat opdringerig over en ik heb er al verschillende vrienden door verloren. Ik heb namelijk een hekel aan mensen die geen initiatief nemen, ik probeer hen te pushen.

Er keihard voor gaan, niet opgeven, jezelf pushen, is volgens mij een talent. Voor anderen is het een afwijking

Ook voor mezelf ben ik zo, ik moet mezelf ook vooruitduwen, ­durven gaan. Ik denk dat je het alleen zo kunt waarmaken. Voor mij is pushen iets positief. Ook mijn Fabby weet dat ik zo ben, ze heeft ermee leren leven. Ze zegt dat ik waarschijnlijk ADHD heb, maar in mijn tijd bestonden die analyses nog niet. Nu, eerlijk, ik denk dat bijna al mijn vrienden in de keuken – Sergio, Filip, Kobe, Pieter – ADHD hebben. We pushen ons team. Ik weet dat het soms op mensen hun systeem werkt, maar er keihard voor gaan, niet opgeven, jezelf pushen, is volgens mij een talent. Voor anderen is het een afwijking, een ziekte.

Ik heb soms het gevoel dat ik geboren ben met Red Bull in mijn bloed, alsof er cocaïne in de lucht hangt waar ik kom. Soms moet ik mij echt inhouden om niet om vier uur ’s morgens uit mijn bed te springen.

Het is bijna zomer en om rust te vinden heb ik ook een medicijn. Anders wordt Fabby zot met mij op het strand. Het is zonder voorschrift overal verkrijgbaar en heeft de naam ‘piscine’: een groot glas, helemaal vol met ijsblokjes en tot aan de rand gevuld met cava. Heerlijk. Ik noem het ook mijn limonade. Geniet van de zomer! Of om het met de dalai lama zijn woorden te zeggen: er is geen verleden, er is geen toekomst, er is alleen nu, geniet van het moment.