Dat verdomde geld

Het is druk op de transfermarkt. Renners trekken het ene shirtje uit en het andere aan. Per 1 januari pas, overigens. De managers van de wielerploegen hopen vurig dat de dure aankopen geen miskopen blijken te zijn, en dat het nieuw in elkaar te schroeven collectief niet uit los zand bestaat. Het blijven mensen, renners. Geld kan een grote inspirator zijn, maar er zijn gevallen bekend waarin het een rustzetel bleek. Er bestaan ook ‘koopjes’: veel waar voor bijna niks.

Niki Terpstra verhuist van Quick-Step naar het Franse Team Direct Energie. Van de ere- naar de eerste divisie dus. Terpstra stelt onder de indruk te zijn van de aanvallende manier van koersen van deze ploeg. En dat dit een kolfje naar zijn hand is. Ik denk dat hij er qua bezoldiging zeker niet op achteruit gaat, toch is er sprake van armoe.

Hij wilde niet weg bij Quick-Step, en Quick-Step wilde niet van hem af. Manager Lefevre wees in een tamelijk sentimenteel maar volgens mij oprecht commentaar op iets als het noodlot. Loyaal als de pest was Terpstra altijd geweest, de scheiding deed hem echt verdriet. Maar ja, dat verdomde geld ook. Om wanhopig te besluiten met: ‘Wij zijn Team Sky niet.’

Team Sky, de naam is gevallen. De ploeg met het oeverloze budget is de financiële maat der dingen in het actuele wielrennen.

Een leegloop ook bij Team Sunweb. Geschke weg, Ten Dam weg. En nog een paar. Onduidelijk is het op dit moment of de renners zelf wilden gaan, of dat het een door het management georchestreerde scheiding betreft. Feit blijft dat wonderkind Dumoulin voor Sunweb (en dus voor ons allemaal) de Tour moet gaan winnen.

Tijdens de jongste Tour vlamde de discussie weer op: heeft Dumoulin de ploeg wel om een tourzege voor elkaar te boksen? Men denkt van niet. In die dagen hoorde ik Michael Boogerd in Tour du Jour zeggen dat die vraag voorlopig niet relevant is, en ik was het grondig met hem eens. Zolang Sky bestaat is koersen in de grote ronden tactisch makkelijk: Sky dicteert, de rest anticipeert.

Maar is het eerlijk, de budgettaire en dus sportieve overmacht van één ploeg? Het noodlot is nooit eerlijk. Onlangs opperde een sporteconoom iets over een budgettair plafond. Daarboven zou een soort belasting geheven worden waarmee andere ploegen zich zouden kunnen versterken. Een bijzonder gewaagde en idealistische kunstgreep, lijkt me. In de Skybox lachen ze erom.