Ouders van vermoorde kinderen vragen meer middelen om zelf lotgenoten op te vangen

Niets is ingrijpender dan een kind verliezen. Dat blijkt duidelijk op de praatavonden van de vzw ouders van een vermoord kind. Elke laatste vrijdag van de maand komt een groep lotgenoten – allemaal ouders wier zoon of dochter op een gruwelijke manier werd omgebracht – samen om elkaar te steunen in de verwerking. Velen van hen voelen zich aan hun lot overgelaten en betreuren dat er zo weinig bijstand voor hen is.

“De opvang moet véél beter”, klinkt het bij de ouders. “Je hebt allerlei soorten instanties zoals Slachtofferonthaal. Maar niemand weet hoe ze mensen als wij moeten helpen.”

En dus vraagt de zelfhulpgroep meer erkenning aan de overheid. “Nu zijn er nog te veel ouders die onze vereniging niet kennen”, zegt voorzitster Marina Maes.

“Levenslang”

Advocaat Jos Vander Velpen, gespecialiseerd in strafrecht en mensenrechten, steunt de vraag. Hij heeft zelf al meermaals moeten vaststellen dat er te weinig langdurige professionele hulp is voor nabestaanden van vermoorde kinderen. “Heel veel van die mensen worden werkelijk uit het leven gerukt. Dat valt absoluut niet te verteren zonder de juiste hulp”, zegt hij. “Je hebt de juridische afhandeling van hun zaak. Dat is echt een calvarie voor die mensen. Wij krijgen levenslang, hoor je ze altijd zeggen. Maar dat is ook écht zo. Natuurlijk bestaat er wel een dienst slachtofferhulp om hen bij te staan. Die doet zeker en vast zijn best, maar heeft te veel werk. Om deze nabestaanden goed bij te staan, moet de slachtofferzorg absoluut worden uitgebreid met hoog gekwalificeerde krachten die gespecialiseerd zijn in rouwverwerking en geestelijke problemen.”

Binnen de dienst slachtofferonthaal, bevoegd om nabestaanden te helpen bij gerechtelijke procedures, valt ook begrip te horen voor het standpunt van de ouders. Meerdere stemmen geven toe dat er een zwaar tekort is aan gespecialiseerde traumapsychologen om slachtoffers van langdurig leed goed bij te staan.

Financiële steun

Christian Denoyelle, voorzitter in de Hoge Raad voor de Justitie, begrijpt de ouders eveneens, maar spreekt over een delicate problematiek. “We krijgen soms klachten binnen van nabestaanden die het er moeilijk mee hebben dat ze niets te horen krijgen over hun dossier. Sommige magistraten zouden wel meer empathie willen tonen, maar vaak mogen ze niet veel zeggen om het geheim van het onderzoek niet te schenden.”

Advocaat Vander Velpen pleit ervoor om organisaties zoals de vzw ouders van een vermoord kind financieel meer te ondersteunen. “Zodat ook zij een beroep kunnen doen op professionals”, zegt hij. “De eigen ervaring van die mensen is echt niet te onderschatten. We weten uit het verleden dat slachtoffers die elkaar helpen therapeutisch bevorderend werkt.”