Zieke Minneke De Ridder (N-VA) zit al anderhalf jaar zonder inkomen: “Moet op de kap van mijn vriend leven”

Een oorontsteking in combinatie met een keelontsteking: Minneke was ziek deze week. Haar neus zit helemaal dicht en haar kaak is dik. Ze stelde het doktersbezoek zo lang mogelijk uit. Want een dokter, dat betekent wéér geld uitgeven.

Donderdag was ze halfdoof. “Ik ben dan toch maar gegaan en heb een spuit gekregen. Hopelijk gaat het over. De voorgeschreven medicatie ben ik nog niet gaan halen. Wie weet kan ik zo remgeld uitsparen. Ik leef noodgedwongen volledig op de kap van mijn vriend, terwijl ik altijd belastingen betaald heb en mijn bijdragen heb betaald voor onze ziekteverzekering. ”

Chalet in de bossen

In 2010 was ze nog ‘N-VA-babe’. Tot haar eigen verbazing verkozen in het parlement. Zes jaar later stond Minneke De Ridder weer in alle kranten. Uit haar huis gezet, met alleen een leefloon en twee tienerzonen om te onderhouden. Noodgedwongen leefde ze van februari tot december 2016 in een bouwvallige chalet in de bossen van Emblem (Ranst).

“Ik miste ervaring toen ik verkozen werd. En vooral: begeleiding. Het was mijn eerste politiek mandaat. De N-VA heeft me te veel aan mijn lot overgelaten. Toen daar een echtscheiding bijkwam, tuimelde ik in een depressie. Ik heb me een week laten opnemen. Daarna kwamen er nog behandelingen en nazorg. Van die hele periode weet ik niet veel meer.”

Morfinepleisters

“Die depressie was waarschijnlijk de brandstof voor de fibromyalgie in mijn lichaam. Het is een vorm van reuma die zich manifesteert op het bindweefsel en de spieren. Héél pijnlijk. Er zijn dagen dat ik niet kan stappen, omdat het bindweefsel op mijn heupen te ontstoken is. Ik heb een hernia in mijn onderrug en nek. Mijn handen zijn verkrampt. Je zit met opstoten. Ik draag morfinepleisters. Het is kiezen tussen gedrogeerd rondlopen of ondraaglijke pijn. Ik huil mij elke avond in slaap als ik geen morfinepleister gebruik.”

Het laatste half jaar als Kamerlid, tot 2014, was Minneke al ziek. “Daarna kreeg ik nog een jaar een uitstapvergoeding. Mijn dokter heeft mij ziek geschreven – ik ben levenslang invalide – maar ik heb geen recht op een ziekte-uitkering omdat ik als Kamerlid geen RSZ betaald heb, kreeg ik te horen. Blijkbaar had ik nog aanspraak kunnen maken op de ziekteverzekering van het parlement, maar dat kwam ik pas anderhalf jaar te laat te weten. Tevoren heb ik wel altijd – ik werkte als styliste in dienstverband – mijn bijdragen betaald. Mijn ziekenfonds is in orde. Voor mijn medicatie betaal ik alleen het remgeld, maar dan nog moet ik elke maand 100 tot 200 euro uit eigen zak betalen. Fibromyalgiepatiënten moeten vaak bloed laten trekken. Yoga zou misschien helpen, maar ik kan dat niet betalen. Het enige wat ik wel doe, is één keer per week zwemmen. Dat kost 3 euro. Maggie De Block heeft alle voordelen voor fibropatiënten afgepakt, zoals terugbetaling voor kinesitherapie. Ook antidepressiva zijn duurder geworden, al pak ik die zelf wel niet meer.”

Leefloon geschrapt

Omdat ze als ex-Kamerlid evenmin naar de RVA kon om te stempelen, trok ze via het OCMW een bestaansminimum. Na haar periode in het bos leerde ze haar huidige vriend kennen. Anderhalf jaar geleden gingen ze samenwonen in het huisje van zijn grootmoeder in Nijlen. “Omdat zijn inkomen nu meetelt, werd mijn leefloon helemaal geschrapt. Ik ben totaal afhankelijk van mijn vriend. Voor mijn jongste zoon heb ik een co-ouderschapsregeling met zijn vader, maar mijn oudste woont volledig bij ons. Ik zit ook nog in collectieve schuldbemiddeling. Huishuur, rekeningen: alles gaat van het loon van mijn vriend af. Het zet druk op onze relatie, op alles eigenlijk.”

Minneke voelt zich aan haar lot overgelaten. “Door de politiek en de maatschappij. In de apotheek sta ik soms naast iemand van het asielcentrum. Zij moeten niets betalen, terwijl ikzelf en mijn ouders altijd hebben bijgedragen voor ons socialezekerheidssysteem. Ik ben geen racist, die mensen kunnen er ook niets aan doen. Ik stel alleen vast dat het niet klopt. Wij bouwen een sociaal vangnet op dat niet toepasbaar is op onszelf. Moet ik heel mijn leven met die pijn leven, zonder eigen inkomen? Ik ben twintig kilo bijgekomen door de medicatie en de stress. Door deze toestand kwam ik niet meer buiten of uit bed. Je humeur verbetert er niet op als je elke dag pijn hebt. Ik liep er als een slons bij. De laatste tijd verplicht ik mezelf om me elke ochtend weer op te maken. Ik houd nu een make-up en beautyvlog bij. En ik vlog ook op Facebook over mijn ziekte op ‘fibro enzo’. Aan de reacties merk ik dat ik niet de enige ben. Ik wil een stem zijn voor mensen met onzichtbare ziekten.”