Matteo Simoni: “Mijn rol van Dennis Black Magic, dat moet mijn ‘Rundskop worden”

Berlijn, maandagavond. Matteo Simoni tovert op de slotavond van het Shooting Star-evenement de vrolijkste glimlach op zijn gezicht. Even ervoor heeft Matteo op het podium van de Berlinale Palast-zaal - net achter de bruisende Potsdammer Platz in hartje Berlijn - de Shooting Star-trofee in ontvangst genomen. De kers op de taart van het vierdaagse promocircus dat onvermijdelijk bij zijn verkiezing tot een van de meest beloftevolle Europese filmsterren komt kijken.

Het hele gebeuren is Matteo duidelijk goed bevallen. Op concrete aanbiedingen is het nog wachten, ook al zijn er zeker al contacten gelegd en naar eigen zeggen “dingen gaande”. Eén ding lijkt al wel zeker: de ervaring van de Berlinale zal nog een hele tijd nazinderen.

“We zijn begonnen met een groot etentje met allemaal producenten en agenten”, begint Matteo aan zijn samenvatting. “Heel leuk om te merken dat producenten uit Duitsland en Denemarken echt wel wisten wie ik was.”

“De dagen daarop legden we contacten met de casting agents. Er waren tien tafels en we hadden zo’n anderhalf uur om gedurende 10 à 15 minuten met zo’n zes mensen te praten. Telkens de tijd om was, ging er een sirene (lacht). Letterlijk speeddating. Ik heb bewust niet te veel over acteren gesproken. Ik wilde vooral een aangenaam gesprek met hen voeren, zodat ze me hopelijk op de een of andere manier niet zullen vergeten. De boodschap was: ‘bescheiden en rustig blijven’. In dat verband ben ik blij dat ik geen 20 jaar oud meer ben. Ik had al wat ervaring, zodat ik er ook nog van kon genieten.”

ZATERDAG: Het interview

Even terug dus naar die zaterdag, wanneer de buitenwereld de eerste glimp van Shooting Star Matteo Simoni opvangt. Simoni wordt samen met de negen andere geselecteerden voorgesteld aan de wereldpers op een grote persconferentie. Daarop volgen een rist interviews, ook met ons. De eerste vraag dringt zich vanzelf op: hoe voelt het om in de voetsporen van Daniel Craig en Matthias Schoenaerts te lopen? “Ik ben daar eigenlijk niet zo mee bezig”, aldus Simoni. “Ik was hier om te genieten van al wat er op mij afkomt. Het feit dat ik genomineerd ben, is al een hele eer. Maar ik had me voorgenomen om met mijn voeten op de grond te blijven. Het heeft tenslotte veel met geluk te maken. Je moet het allemaal niet te hard willen. Je kan alleen maar hard werken, blijven dromen en tonen dat je gemotiveerd bent. Dan zullen de dingen wel komen die moeten komen. Als ze niet gebeuren, dan is het maar zo.”

Hoe ben je eigenlijk bij de Shooting Stars beland?

“Ik heb mijn nominatie aan de mensen van het Vlaams Audiovisueel Fonds te danken. Zij hebben mij voorgedragen. Uiteraard moet ik ook mijn regisseurs van ‘Patser’, Adil en Bilall, danken, anders had ik hier niet gestaan. Je moet ook een film inzenden, en dat is ‘Patser’ geworden. Ik vertoefde in september in Los Angeles en mijn agent belde me dat, indien ik nu wilde meedoen aan de Shooting Stars, ‘Patser’ nu ingezonden moest worden. Vervolgens hebben Adil en Bilall de film tegen de klok gemonteerd. Ik heb zelfs de voice-over vanuit mijn kamertje in Los Angeles via mijn iPhone ingesproken. Die half afgewerkte versie van ‘Patser’ hebben ze ingestuurd en op basis daarvan hebben ze mijn genomineerd. Waar ik uiteraard heel blij mee was.”

Heb je vrienden gemaakt onder de andere Shooting Stars?

“In het begin werden we een beetje gepusht om vrienden te worden. Maar het is wel heel fijn om in het gezelschap van die andere acteurs te vertoeven. We werden de hele tijd in groep van de ene plaats naar de andere gebracht. Dus automatisch maak je vrienden. Het is leuk om mensen te zien die dezelfde dromen hebben als jijzelf. Het was een diverse groep, maar het klikte enorm tussen ons. Heel cool!”

Matthias Schoenaerts vertelde me dat hij als Shooting Star wat te jong was en te verlegen. Kan je hem daarin volgen?

“Ik durf zeggen dat ik al acht jaar werk. Die ervaring helpt zeker. Het is maar wat het is. De pers komt op je af. Maar dat kan ik wel aan. En hoe meer pers er is, hoe rustiger ik word. Ik heb trouwens een agent die me heel goed begeleid. Ik was dus volledig ingesteld om in Berlijn hard te werken en contacten te leggen. Ik probeerde er een sport van te maken. Je kan je zelden schaamteloos verkopen, maar als Shooting Star mag dat dus. De grootsheid van zo’n festival maakte niet zoveel indruk op mij.”

Heb je plannen voor de nabije toekomst?

“In april ga ik nog eens terug naar Los Angeles om lekker te surfen en aan mijn Engels accent te werken met een dialoogcoach. Ik wil me wakker houden en heel veel lezen. Verder gaan we het tweede seizoen van ‘Callboys’ opnemen. En dan gaan we nog met Robin Pront de film over de Zillion maken, waarin ik de rol van Dennis Black Magic speel. Daar kijk ik heel erg naar uit. Ik moet wel een beetje afvallen voor die rol. Eerst ging Jan Verheyen die film maken. Maar nu is de kogel dus door de kerk en het wordt Robin. Het project is nu ingediend en hopelijk krijgen we geld van het VAF om die film te maken.”

Heb jij een rolmodel wat je carrière betreft?

“Alicia Vikander, die ook Shooting Star is geweest. Heel fascinerend hoe het bij haar is begonnen. Eerst was ze dat meisje uit Denemarken die in een kleine arthouse-film meespeelde. En dan plots… Ik vind het heel intrigerend om te zien hoe zoiets werkt.”

“En natuurlijk grenst de carrière van Matthias Schoenaerts ook aan het ongelofelijke. Werkelijk een fenomeen. We mogen dat absoluut niet als een normale gang van zaken aannemen. Mensen zeggen: ‘Maar als Matthias het kan, kan jij het toch ook.’ No way. Wat hij gedaan heeft, is ongezien. Die heeft alle acteurs van de laatste 10 jaar voorbijgestoken. Niet alleen in België, maar ook in de rest van de wereld. Hij is een A-lister geworden en dat doet natuurlijk dromen en hopen op meer. Maar dat gezegd zijnde, blijf ik nuchter met mijn voeten op de grond.”

Stel je voor dat je een ‘Rundskop’-rol aangeboden krijgt?

“Dan ga ik die voor 100 procent spelen. Wel, mijn rol van Dennis Black Magic is hopelijk mijn ‘Rundskop’. Het is een donkere rol in een donkere film. Maar ik heb altijd zoiets willen spelen. Ik heb veel komedie en commerciëlere films gedaan, maar het is leuk om in een arthouse scene terecht te komen. Dat is niet evident, maar ik zoek en leg contacten.”

Zie jij je toekomst in Europa of in Amerika?

“Ik zie daar weinig verschil in. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar rollen die mij intrigeren of naar interessante mensen om mee samen te werken. Waar dat is maakt me niet uit. Ik zou graag iets in Frankrijk doen. Niet dat mijn Frans zo goed is, maar ik zou er wel voor vechten. Ik ben niet zo’n Hollywoodmens zoals Adil en Bilall. Maar als zich daar iets aanbiedt, zal ik gretig ja zeggen. Als het iets voor mij is, tenminste. In het Duits wil ik ook wel iets doen, hoewel ik nog nooit Duits gesproken heb. Maar als ik hard werk, moet me dat wel lukken, denk ik. Laat maar komen, dan doe ik wel mee.”

Johan Heldenbergh vertelde dat hij wel in Praag en Boedapest wil werken, maar dat hij omwille van zijn gezin niet lang ver weg wil zijn. Hoe zie jij dat?

“ Het is niet evident met mijn lief (Loredana Falone, die modelabel Wearable Stories heeft, red.). Maar Loredana is ook ambitieus en heeft ook haar dromen. Ze zou het heel erg vinden moest ik mijn dromen laten vallen. Dus ze steunt me in hart en nieren. Maar het is wel een gesprek dat gevoerd moet worden. Ook al steunen we mekaar door dik en dun.”

Ben jij een zigeuner-acteur?

“ Ik trek graag op reis, maar ik ben ook af en toe graag terug thuis. En als ik op een plek in een ander land ben voor een theatervoorstelling is dat niet altijd even leuk. Voor de buitenwereld lijkt dat rozengeur en maneschijn. Men denkt dat we als acteurs waanzinnige dingen meemaken. Maar meestal zitten we in een auto van de ene schouwburg naar de andere te rijden. En later zit je op je hotelkamer en denk je: ‘Het is maar dat’. Anderzijds, als je met mensen rondreist die je graag ziet, voel je je al sneller thuis.”

Moet je naar Los Angeles voor ‘Patser’?

“Misschien. Adil en Bilall zijn daar nu om een première voor ‘Patser’ te organiseren. Maar voor mij staat er nog niets op het programma.”

Voel jij je als een ambassadeur van Limburg?

“Natuurlijk, maar in Berlijn was ik even ambassadeur van België. Ik ben nu ook Master of Ceremony op het Filmfestival van Oostende en daar zal ik dan als Limburger zijn. Ik ga die job op zijn Limburgs doen. Dat wil zeggen dat ik met open hart en met veel vriendschap iedereen een welkomstknuffel ga geven.”

MAANDAG: Hét grote moment

We zijn twee dagen later. Op die maandagavond volgt “hét grote moment”, zoals Matteo het zelf noemt: de parade op de rode loper. “Zoals de grote filmsterren dat doen. Ik vond het werkelijk heel fijn, want ik stond er immers zonder de stress van een filmpremière. Dat vreet altijd wat aan je, want je vraagt je af hoe de mensen gaan reageren.”

“Ik was dus enorm ontspannen en heb er voor 100 procent van genoten. En ik meen dat mijn collega’s dat ook gedaan hebben. In de Berlinale Palast-zaal zelf werden we gedurende drie kwartier als Shooting Stars geïntroduceerd aan het publiek, waarbij de juryleden onze kwaliteiten opsomden en een persoonlijke prijs uitreikten. Ik was zeer geëmotioneerd. Wat zeiden ze ook weer over mij? “Hij lijkt erin te slagen om het onhaalbare haalbaar te maken.” En ook nog dat ik zowel zwarte humor als een dramatische zijde met veel overtuiging kan brengen. Ze hebben heus wel mijn films gezien. ‘Patser’ was mijn inzending. Maar de jury heeft ook ‘Marina’, ‘Terug Naar Morgen’ en ‘Safety First’ gezien. Ze hebben me dus beoordeeld op een combinatie van die films. Ik vond het al te gek dat mensen ‘Safety First’ kennen (schatert het uit).”

“Vervolgens konden we wat relaxen met een echte Berlinale-première. Dat was ‘3 Tage In Quiberon’, over het meest openhartige interview dat actrice Romy Schneider ooit gegeven heeft. Een fantastische film, waaruit blijkt dat de actrice een heel ongelukkige, wegkwijnende, kettingrokende vrouw was die niet om kon gaan met haar succes. En dan gooit ze haar leven te grabbel aan een manipulatieve eikel van een journalist – neen, niet jij (lacht) – maar het is ook Romy die dat allemaal toelaat. De meest nuchtere mens zou zeggen dat die journalist te ver gaat, maar zij laat zich door hem inpakken.”

Hoe zat het met de journalisten hier? Hebben die jou in de luren proberen leggen?

“De journalisten die ik in Berlijn heb ontmoet, waren allemaal heel beleefd. De meesten vroegen: ‘Is het een eer om hier te zijn?’ En ook: ‘Hoe zie je jezelf over drie jaar?’ Ik had mezelf wat voorbereid voor ik naar Berlijn kwam. Ik had een paar antwoorden opgeschreven. Het eerste uur ben je nog een beetje zenuwachtig, maar na drie uur vloeit het er allemaal wel uit.”

Hoe vat je deze ervaring nu samen? Zijn er al concrete aanbiedingen uit de bus gekomen?

“Neen, aanbiedingen zijn er nog niet geweest. Er zijn wel ‘mogelijkheden’ geweest. Maar ik ben daar heel nuchter in. Ze kunnen heel enthousiast zijn over een mogelijke samenwerking, maar ik zal het pas geloven als ik de eerste dagen op de set sta. Er zijn dus best wel leuke mensen met een project naar mij gekomen, maar, nogmaals, dat wil ik nog eerst zien gebeuren.”

“Ach, ik ben een zeer tevreden man, maar ik ben ook blij om naar huis te gaan en met (theatercollectief, red.) FC Bergman aan de slag te gaan. Dat ik de Shooting Stars heb mogen meemaken, daar zal ik altijd dankbaar voor zijn. Ik hoop natuurlijk op meer, op resultaten. Maar we zullen wel zien. Alles op het gemakske! En nu ga ik een glas drinken en een feestje bouwen, want morgen moet ik geen Engels meer praten.” (lacht)

Chris Craps