“Ik was een sportman, ik was een voetballer, dus ik dronk niet”, vertelde de auteur. “Toen ik stopte met voetballen ben ik last beginnen te krijgen van angstaanvallen. Ik had veel minder last van die angstaanvallen – die echt wel heel erg waren en die heel mijn sociaal leven bepaalden – als ik dronk. Dus ik dronk eigenlijk niet omdat ik het lekker vond, niet omdat ik per se zat wilde zijn, maar om die angst te verdoven.”

“En dat is op korte tijd, moet ik eerlijk zeggen, uitgegroeid tot een verslaving. Waarbij ik tegen het einde – ik ben redelijk vroeg gestopt, ik was maar 36 – echt zwaar verslaafd was. Ik dronk één fles whisky, één fles porto en vijftien pinten per dag. Ik had mezelf de regel opgelegd: ik mag niet drinken voor halfvijf ’s middags, maar ik stond pas op om vier uur. Je gaat allerlei dingen zoeken om toch maar te kunnen drinken.”

“Ik was ziek. Ik kreeg ook een hernia, je denkt: dat krijg je door iets zwaars op te tillen, maar dat zijn ontstoken zenuwpunten. Ik at ook niet meer, maar ik besefte dat niet. Ieder bord eten voor mijn neus at ik maar voor de helft op. Dus ik leefde puur op alcohol en suiker en vuiligheid, en ik was ziek, ik was gewoon ziek.”

Dat hij zijn angst met alcohol onder controle kon krijgen, was ook een misvatting, volgens Brusselmans. “Als je dronken bent, dan heb je helemaal geen controle meer. Ik was eventjes verlost dan, een paar uur, van die bijtende angststoornis. Maar de dag nadien kwam die weer in alle hevigheid naar boven natuurlijk. Het is geen oplossing.”

Stoppen was echter niet simpel. “De eerste dagen nadat ik gestopt was, heb ik echt heel rare dingen gezien. Ik zag ratten in de kamer, ik zag mieren over mij kruipen, ik zag het plafond naar beneden komen, heel raar.”

Gelukkig slaagde Brusselmans er vroeg genoeg in te stoppen om permanente schade te vermijden. Zijn lever kon zich nog herstellen. “Mocht ik doorgegaan zijn, dan had ik hier al lang niet meer gezeten.”