Enkele weken geleden publiceerde de Nasa nieuwe beelden van Mars, gefotografeerd door de lens van de Mastcam-Z: een liggend hoofd met groteske neus en clowneske grimas.

Vorig jaar circuleerde de berenkop van Mars nog volop op sociale media: een snuit (een heuvel), twee ogen (kleine kraters) en de contouren van zijn kop (waarschijnlijk een inslagkrater) tekenden zich af als een berenkop.

Nog ouder beeldmateriaal is even fraai. In 1976 publiceerde de Amerikaanse Viking 1-ruimtesonde een foto die de geschiedenis inging als het ‘gezicht van Mars’. Het was geen buitenaards wezen, maar een rotsformatie. Twee decennia later kregen we een ander gezicht op Mars te zien: de bekende ‘lachende’ Galle-krater uit 1999. Naarmate de beeldtechnologie zich verder ontwikkelde, kregen we onder meer een olifant, een vrouw en een hand te zien.

De illusie dat we een dier, voorwerp of mens zien in een willekeurige waarneming, wordt pareidolie genoemd. We mogen dankbaar zijn dat we in een rots een gulle lach kunnen zien. Het universum is breder dan onze kijk erop. Maar soms is onze kijk ook leuker dan de werkelijkheid. (kw)