'Wallflower' van Jordan Rakei: dé soulplaat van het jaar is er ★★★★☆

Misschien kent u de in Londen residerende Kiwi Jordan Rakei van zijn samenwerking met Disclosure (in de trippy soultrack 'Masterpiece' op de plaat Caracal)? Fans van obscure houseplaten hebben misschien de knusse housepop-EP in huis die Rakei maakte onder het alias Dan Kye? Of zou het kunnen dat u vorig jaar, zoals wij, op het festival HORST in Holsbeek de verdwazing uit de ogen wreef tijdens Rakeis fabuleuze performance die twijfelde tussen stuwende dj-set en intimistische r&b-show?

De ster van Rakei is rijzende, met dank aan trendspotters als jazzpianist Robert Glasper, Questlove van The Roots, zijn vrienden van de jazzy soulband Hiatus Kaiyote, de BBC-dj Gilles Peterson en onze eigen dj Lefto. Die onschatbare mond-aan-mondreclame loodste Rakei tot bij het gerespecteerde, smaakvolle Britse platenlabel Ninja Tune waar de man nu zijn tweede plaat uitbrengt. In tegenstelling tot op zijn al te opzichtig naar acid jazz en new soul hengelende debuut, vindt Rakei een Eigen Stem op Wallflower. De broeierige, prachtig gearrangeerde, piekfijn geproduceerde soulplaat zal hem internationaal veel lof opleveren en hem op de radar van de A-listers uit de popindustrie plaatsen.

Angststoornissen

Waarom? Vanwege de zelfzekerheid waarmee hij deze collectie pakkende, melancholische liedjes vertolkt, om te beginnen. Rakei heeft lelijke angststoornissen moeten overwinnen om een beetje tussen de mensen te kunnen functioneren. Toen de 25-jarige muzikant twee jaar geleden van Brisbane naar Londen verhuisde, deed hij dat om resoluut uit zijn comfortzone te stappen. Hij ging de strijd aan met zijn tergende verlegenheid, met sociale stoornissen en fobieën die hem al van kinds af plaagden, voornamelijk door in Londen contact te leggen met wildvreemden. "Ik denk dat ik elke muzikant en elke speler in de muziekscene van de stad heb gesproken, niet om mijn carrière in gang te zwengelen maar simpelweg omdat ik moest leren communiceren", zei hij daarover.

Meditatie was een andere techniek om zijn angsten te verjagen en zijn sociale vaardigheden aan te scherpen. Het hielp hem ook om op artistiek vlak "in the zone" te geraken. Het verklaart de wereldwijze, spiritueel getinte vibe van Wallflower. Zen huist in de zoete falsetharmonieën die aan What's Going On van Marvin Gaye doen denken, in de feeërieke strijkersarrangementen die finesse en onthaasting suggereren, in de subtiele percussieve versieringen tussen de grooves die trance en een rootsy oergevoel herbergen. Wallflower verankert en onthecht, wortelt diep en verheft.

Toveren met sentiment

Voor wie tuk is op de geschiedenis van de Afro-Amerikaanse popmuziek doet deze plaat aan als een feest. Rakei is kwistig met verwijzingen naar de multiculturele grooves van Stevie Wonder, de symfonische soul van Minnie Riperton en de soulvolle proto-elektronica van Shuggie Otis. De duivel schuilt zoals altijd in de details. De herfstkleurige piano van 'May', de kristallen jazzgitaar in 'Sorceress', de afrobeatblazers in 'Clues Blues', het wonderlijke samenvallen van violen en zang in de prachtsingle 'Nerve'. Rakei tovert met sfeer en sentiment, met slimme microritmes en met een tedere funk die soms alleen via een warmbloedige baspartij opduikt.

Dé referentie voor deze plaat heet Jamie Woon, de Londenaar die op zijn magnum opus Making Time uit hetzelfde vaatje tapte en dat met evenveel technische bravoure en Afro-Amerikaanse feeling deed. Bovendien lijkt de zangstem van Woon erg veel op die van Rakei. Het verschil zit 'm in de uitwerking. Woon houdt van complexe akkoorden en is tuk op experiment. Rakei gaat meer behoudsgezind te werk en opteert voor een romantischere, uitgesponnen aanpak. Als hij zijn songschrijverstalent verder uitdiept, maakt hij de volgende keer een album dat we als klassieker zullen wegzetten. Wedden?

Nu uit bij Ninja Tune. Jordan Rakei speelt op 2/11 in de Vooruit, Gent.