Een Vlaamse regering zou zich mateloos populair kunnen maken door resoluut te kiezen voor meer fietsveiligheid

Op de dag dat de Vlaming ‘moordstrookje’ officieel tot woord van het jaar verkoos, werd op het Schaarbeekse Meiserplein een fietser aangereden door een vrachtwagen. Er vielen ditmaal gelukkig geen dodelijke slachtoffers te betreuren. Het had wel gekund. Zoals het elke dag kan gebeuren met elke fietser die de moed heeft dit beruchte, levensgevaarlijke verkeersknooppunt te kruisen.

Moordstrookje. Het klinkt tegelijk angstaanjagend en lieflijk. De term wordt gebezigd, tot zelfs in officiële overheidscommunicatie toe, om fietspaden aan te duiden die te smal en te dicht bij de autoweg worden aangelegd om veilig te zijn. Zo liggen er nogal wat in Vlaanderen en Brussel. ‘Vlaanderen moordstrookjesland’.

Dat ook op de dag dat ‘moordstrookje’ in de schijnwerpers wordt gezet, fietsers betrokken raken in ernstige ongevallen, is op een bijtende manier toepasselijk. Maar toeval is het niet. Liefst 6.827 letselongevallen met fietsers werden er in de eerste negen maanden van het jaar geregistreerd in Vlaanderen en Brussel. Dat zijn er 25 per dag.

Niet al die ongelukken doen zich voor op moordstroken of zogenaamde ‘fietssuggestiestroken’. Toch is het helder dat de ontoereikende en gebrekkige infrastructuur een belangrijke factor is in de statistieken.

Te veel fietsers krijgen een te klein deel van de openbare ruimte toebemeten. Daar komen ongelukken van. Met onherroepelijke gevolgen: in de eerste maanden van dit jaar vielen er al 35 fietsdoden in Vlaanderen. De verantwoordelijkheid voor die toestand gaat decennia terug, maar het blijft onaanvaardbaar veel.

Minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA) mag graag de zondagse media opzoeken met alweer een nieuwe aankondiging over investeringen in verkeersveiligheid. De werkelijkheid oogt nog altijd grauwer.

Meer dan ooit heeft de Vlaming de fiets ontdekt als prettig en duurzaam vervoersmiddel. Een Vlaamse regering, ze weze links, rechts of centrum, zou zich mateloos populair kunnen maken door resoluut te kiezen voor snel meer fietsveiligheid, Nederland achterna.

Toch beweegt er te weinig. De investeringen in voldoende, veilige infrastructuur kunnen de populariteit van het rijwiel niet volgen. Altijd moet achterom gekeken worden of Koning Auto geen ruimte ontnomen wordt. Dus eindig je met moordstrookjes.

Eerder dit jaar ontstond ophef in Vlaams Parlement omdat de groene oppositieleider Bjorn Rzöska het woord ‘moordstrookje’ in de mond nam. Gechoqueerd noemde minister-president Geert Bourgeois zich over dat ruwe taaltje.

De fietsende Vlaming, die de levensgevaarlijke staat van vele wegen aan den lijve ondervindt, toont zich minder geschokt. Misschien moeten de ministers-presidenten en de ministers van Mobiliteit van Vlaanderen en Brussel ook eens wat vaker de fiets nemen. Mogelijk zullen ze dan over andere dingen geschokt zijn dan over een taboewoord.