Frank Boeckx (32) is momenteel reservedoelman van Anderlecht, na de Franse nieuwkomer Thomas Didillon. Na passages bij STVV, AA Gent en Antwerp belandde hij bij de Brusselse club waar hij in 2017 als eerste doelman landskampioen wed. Maar zijn carrière liep niet over rozen, zoals bleek uit zijn moedige getuigenis bij Van Gils over druk en depressies in de sport.

“Het zou makkelijker moeten zijn om daarover te kunnen praten, daarom zit ik hier”, aldus de doelman. “Bij mij ging het van in de jeugd over mijn overgewicht. Ik werd daar altijd op gewezen en toen ik aan het strijden was om eerste doelman te worden wilde ik hen niet het excuus geven van “je bent te dik”. En dan ga je domme dingen doen. Zo ben ik beginnen overgeven om snel af te vallen. Maar als je dat gaat doen als sportman - boulimia nervosa - dan besef je dat je gewoon echt slecht bezig bent.”

Boeckx had toen het geluk dat hij sportpsycholoog Jef Brouwers kende om erover te praten. “Want dat kon natuurlijk niet de bedoeling zijn als voetballer: ik wist dat ik eigenlijk mijn lichaam aan het kapotmaken was maar door de druk van boetes en al die dingen toch deed. Dat zijn niet de juiste triggers om een sporter te motiveren, integendeel.”

Bijna gestopt op zijn 26ste

“Ik heb zelfs overwogen om mijn schoenen aan de haak te hangen toen ik 26 was. Dan heb ik echter de kans gekregen om bij Anderlecht te mogen voetballen en het voetbalgeluk echt terug te vinden. Want dat was ik helemaal kwijt.”

Als topsporter je zwakte toegeven, is echter niet evident. “Dat is het grote taboe: in volle concurrentiestrijd toegeven dat je een zwak punt hebt, is niet evident”, aldus Boeckx. “Ik ben echter ondertussen te oud voor geworden om me daar nog druk in te maken. Ik geniet gewoon zo hard van op dat veld te staan, dat al die randzaken en al die druk niet meer pakken bij mij en kan managen. Zelfs op training kan ik even hard genieten van een save.”

Professionele hulp is dus zeker geen overbodige luxe, volgens de doelman. “Bij Anderlecht is er nu ook een psycholoog die heel vaak als aanspreekpunt fungeert, dus ik zie wel dat er een evolutie is in het voetbal, maar voetballers staan vaak zelf nog niet open om toe te geven dat ze een probleem hebben.”