Weten wij veel hoe die vlag moet hangen. We zijn al blij dat we weten welke drie kleuren het zijn
Mark Coenen is adviseur en opleidingshoofd van de Hasseltse hogeschool PXL.
Nationalisme is een ingebeelde ziekte. De idee dat de plek waar je toevallig geboren bent helemaal je identiteit bepaalt is beledigend voor eenieder die daar langer dan twee minuten over nadenkt.
Wat men liever niet doet, want het is ook een handig middel om mensen voor rare karren te spannen. In naam van. Waardoor we alleen solidair zijn met onze eigen roedel. Verticale solidariteit. Eigen volk altijd eerst.
Ik wil graag behoren tot een gemeenschap die uitblinkt in intellectuele mondigheid, breeddenkendheid en zelfstandigheid. Niet betuttelend en bekrompen en schrikachtig, maar open, zelfbewust en divers. Mensen van de wereld. Maar of dat dan Vlaams of Servo-Kroatisch is: wat dondert het. We are all in this together.
Identiteit die geen identiteit is
Tot daar de naïeve utopie, want zo werkt het niet. Dat sluw aangeprate zelfbewustzijn leidt immers dikwijls tot een meerderwaardigheidscomplex. Grote mond, klein pietje. Dat wij beter zijn dan. Wat we zelf doen doen we beter.
Als Belg hebben we dat soort reflexen minder. We doen een beetje lacherig over ons land en zijn kafkaiaanse structuur. Positieve uitzondering bleek deze week Romelu Lukaku. “Je suis Belge." Zelfverzekerd. Multicultureel. Trots.
Net zoals de Vlaamse nationaliteit een fata morgana is, is belgitude is bijna een negatie van traditioneel nationalisme. Het is een identiteit die geen identiteit is. We zijn Belg maar beleven dat op klunzige wijze. Bijna verontschuldigend. We kunnen er ook niet aan doen. België bestaat al amper, laat staan het Belgische gevoel. Als een koning sterft: ja, dan snappen we het. En als de Belgen het goed doen op een voetbalplein. De laatste tijd: om de twee jaar dus.
Tot in de verste windstreken veroorzaakt het simpele vermelden van onze nationaliteit een beate golf van opwinding en bewondering. Niet uit respect voor het land en zijn leiders, maar voor Azard en De Broine, na Pater Damiaan onze grootste Belgen aller tijden.
Geen pinguïn op de Zuidpool of hij heeft niet van Alderweireld gehoord. Geen Aboriginal in Australië of hij weet dat Lukaku er elke match wel een paar injast. Om de twee jaar halen we dan ook onze nationale kleuren boven.
Geen pinguïn op de Zuidpool of hij heeft niet van Alderweireld gehoord. Geen Aboriginal in Australië of hij weet dat Lukaku er elke match wel een paar injast
Velen bevestigen driekleurige spiegelcondooms aan hun wagen, velen hangen een Belgische vlag aan een of ander raam. Petjes, rare zonnebrillen.
Veel respect voor onze nationale symbolen hebben we niet. We laten toe dat biersponsors de nationale tricolore bestikken met de logo’s van hun drankmerk. In zowat elk beschaafd land wordt men daarvoor gevierendeeld. Niet bij ons.
Wij halen onze schouders op.
Het allermooiste fenomeen ziet u op deze foto’s. De vlaggen die we uithangen hangen verkeerd. Weten wij veel hoe die vlag moet hangen. We zijn al blij dat we weten welke drie kleuren het zijn.
Het is van een geruststellend je-m’en-foutisme. Ze mogen al blij zijn dat de vlag uithangt: zoiets. Verder gaat het niet. Net zoals je perfect kunt supporteren voor de Belgische ploeg zonder van België te houden.
Wat dondert het.
