Yousra Benfquih: "Haat verblindt waar voetbal verbindt"
Een uitgelezen elftal gastcolumnisten schrijft elke dag over hoofd- en bijzaken van het WK. Vandaag: juriste en columniste Yousra Benfquih.
Voetbalhaters, je vindt ze altijd en overal, maar vooral tijdens het WK. Ook nu maken ostentatieve memes op de socials van vrienden duidelijk dat het hen geen bal interesseert (pun intended) wat daar in Moskou, Sotsji en Sint-Petersburg gebeurt.
"Haters gonna hate", zucht de voetbalfan in mij met opgehaalde neus en licht arrogante eye roll. Tegelijk schaar ik me achter de kritiek die het spel vergaart. Want ja, de FIFA-machinerie is met corruptie doorspekte politiek. En ja, de economische boost die de bouw van megalomane stadions met zich meebrengt is slechts de glanzende pendant van de uitbuiting van onderbetaalde arbeidsmigranten. En ja, scheidsrechters fluiten weleens stevig uit de toon. Toen Geiger Marokko woensdag onterecht een strafschop ontzegde, wilde u niet in onze woonkamer zijn. Of in een straal van 32 kilometer daarrond, for that matter.
De balhaat doet me denken aan de Bieber-haat: natuurlijk heeft die knul ze niet allemaal op een rij. Maar temidden de razernij zou je haast vergeten dat achter zijn sterkapsones een mooie stem schuilt. Of aan de bijna-2-0 van Spanje tegen Iran: we springen met zijn allen op de bal tot er niets meer van overblijft en de keeper net geen tien vingers breekt. Kortom: haat verplettert, verblindt. Het verduistert de mooie kanten van het verhaal.
Zo is het mooi dat mijn vader’s glunderende ogen verraden dat hij trots is mij te mogen uitleggen wat nu weer precies offside is, en ik alsof doe dat nog steeds niet te begrijpen. Nog mooier is dat mijn lieve oom Moh, bij wie de chemo is stopgezet, tijdens een wedstrijd even kan wegdromen. Mooist was ongetwijfeld wat afgelopen zaterdag gebeurde. In hartje Antwerpen willen de twee joodse buurjongetjes van een vriendin maar al te graag het WK meevolgen. Maar het is zaterdag, wat betekent dat de buis thuis niet aangaat. En dus laat een Marokkaanse vzw de deur openstaan, zodat het duo kan spieken. Yasmina besluit: “Voetbal brengt de mensen dus echt dichter bij elkaar.” Zo is het. De grote world-peace kan alleen in’t klein geschieden.
Mogen we alstublieft heel even in onze Russische bubbel leven? Die wereldproblemen zijn er straks heus nog wel
Dus ja, beste haters, voetbal is toneel dat afleidt van de echte wereldproblemen. Maar het is ook een wonderland, een magische microkosmos waarin Mo Salah uit volle borst wordt bezongen ("If he scores another few, I'll be Muslim too"), waar niemand wakker ligt van de vele schietgebedjes op het veld, waar Nederland huilt als de Marokkanen verliezen en de laatsten dan weer juichen als België, hun andere hart, nog kans maakt. Mogen we daarom, alstublieft, heel even in onze Russische bubbel leven? Die wereldproblemen zijn er straks heus nog wel. In dat opzicht lijken ze op de voetbaldromen van het Marokkaanse elftal: ze gaan helaas helemaal nergens heen.
Morgen: San F. Yezerskiy