Chinees restaurant sluit na 22 jaar de deuren: “Eerst gaan we een tijdje rusten en nietsdoen”

Daniel Chion is bezig aan de laatste dagen in het restaurant dat hij samen met zijn vrouw Yen Cheng en tal van personeelsleden uitbouwde tot een begrip in de Kempen. Maar een krop in de keel bezorgt het hem niet. “We hebben lang nagedacht voor we de beslissing namen om te stoppen. De sluiting overvalt ons niet. We werken er al twee jaar naartoe. Dinsdag wordt onze laatste dag. Alles is perfect voorbereid. We hebben onze klanten goed op voorhand ingelicht, zodat ze ruim de kans hadden om nog eens te reserveren en afscheid te komen nemen.”

Drie generaties koks

Daniel zorgde nog voor een erg opmerkelijke actie. Een week lang gaf hij 20% korting op alle gerechten. “Collega’s verklaarden me gek. Normaal doe je zo’n actie als je een zaak begint en aan klantenbinding wil doen, niet wanneer je stopt. Maar ik deed het met plezier. Ik wilde mijn klanten bedanken.”

De actie zorgde voor een ware overrompeling. “We hebben altijd veel klanten gehad,” zegt Daniel, “zowel Belgische en Nederlandse als Chinese. Dat heb ik altijd als een blijk van waardering ervaren. We kregen ooit de Chinese ambassadeur over de vloer. Maar het grootste compliment kwam nog van het 60-koppige Chinese gezelschap dat in de Warande optrad en 14 dagen in de Kempen verbleef. Twee weken lang zijn ze twee keer per dag hier komen eten.”

Koken zit Daniel in de genen. “Mijn grootvader baatte in Taiwan een hotel en restaurant uit. Vader maakte de overstap naar Nederland. Hij werd gevraagd om in Breda in een Chinees restaurant te werken. In 1982 opende hij een eigen zaak in Eindhoven. Van hem leerde ik de stiel. 27 jaar geleden opende ik een restaurant in Lommel. Na 5 jaar gaf ik het over aan mijn zus en begon ik Chion’s Place in Oud-Turnhout.” De rest is geschiedenis. Chion’s Place werd een monument.

Smaken veranderen niet

Of de smaak van de klanten veranderd is in de loop der jaren? “Niet echt,” zegt Daniel. “De klassiekers op het menu zijn altijd klassiekers gebleven. Nasi goreng, babi pangang, foe yong hai en tjap tjoi waren twintig jaar geleden de populairste gerechten en dat zijn ze nu nog. Maar de klanten zijn met de jaren wel mondiger en veeleisender geworden. Meer dan vroeger vragen ze nu bijvoorbeeld om zo weinig mogelijk vetstoffen te gebruiken. Daar heb ik geen probleem mee. Ze zijn ook avontuurlijker geworden. In het begin beperkten ze zich tot de gerechten die ze al kenden. Dat is al lang niet meer het geval. Zalig, want voor een kok is het plezierig als hij de specialiteiten van het huis vaker mag klaarmaken. Daar kan je je persoonlijkheid in leggen en laten zien wat je kan.”

Weinig goeie restaurants

Daniel en Yen hebben twee dochters. Geen van hen neemt de zaak over. Ook daar heeft Daniel probleem mee, integendeel. “Ze hebben een goeie job. Beter dan de horeca, want horeca, da’s echt wel keihard werken. Ik heb het altijd graag gedaan, maar ik verlang niet van mijn dochters dat ze hetzelfde traject afleggen als ik.”

Wat Daniel wél jammer vindt, is dat er amper nog goede Chinese restaurants zijn. “Koks nemen de tijd niet meer om het vak te leren. Ze werken een halfjaar ergens als keukenhulp en ze beginnen al een eigen zaak. Op die tijd kan je de stiel nooit geleerd hebben. Veel andere Chinese koks kiezen voor de gekende wokrestaurants met all-you-can-eat-formules of voor frituren. Minder onkosten, minder personeel, snellere bereidingen… Ik begrijp dat de verleiding om over te schakelen groot is, maar spijtig is het wel. Gelukkig blijven er nog een paar goeie Chinese restaurants over, maar talrijk zijn ze niet meer.”

Nog een paar dagen en de deuren van Chion’s Place gaan voorgoed dicht. En daarna? Daniel lacht. “Iedereen meent te weten wat ik ga doen. De wildste geruchten doen de ronde. Er wordt druk gespeculeerd over waar ik een nieuwe zaak ga openen. De enige waarheid is dat ik geen enkel concreet plan heb. Eerst gaan we rusten. Dat hebben we verdiend na al die jaren. En daarna zien we wel. Ik ben nog maar 51. Da’s te vroeg om niks meer te doen, dat besef ik. Maar op dit ogenblik ben ik niet bezig met toekomstplannen.”